Bir Tutam Yanılgı

Demir gibi dövdü beni, demir gibi eriyip akıştım...demir gibi dövdü, demir gibi şekil aldım, demir gibi soğudum, demir gibi sertleştim.

Kusursuz değildim onca uğraşa rağmen kusursuz olan dışımdı, kusurlu olan içimde saklı kaldı.

Akıp erimedim o günden sonra...yandım ama akmadım...sert, soğuk çoğu zaman anlamsızdım...uyduramadım dışındaki kusursuzu içimdeki kusurluya ..eksik kaldım, kilidim düştü içimde mahsur kaldım.

Yankı yaptı ara ara sesim, demek ki içimde boşluklar da kalmıştı. Dışım kusursuzdu bu yüzden hiç sızamaz sandım içimdeki kusurlar toprağa.

Savruldum durdum oradan oraya, kırılmaz sandım kendimi. Serttim demir gibi sert, dayanırım sandım her darbeye. Gözümü karartmıştı dışımda saklı diye düşündüğüm sihir, içimi saklayan örtüyü delemez sandım hiçbir zorluk.

Yanıldım...öyle büyük bir yanılgıydı ki bendeki ufacık bir rüzgarda paramparça olunca, düşünemez oldum. Anlamadım başına geleni bile...içim dışıma taştı, ben yine inkar ettim...pas tuttum, ben yine görmezden geldim...kırıldım en sonunda, gururuma yediremeyip gizledim.

Demirdim ben hani, demir gibi dövmüştü beni , demir gibi eritip şekil vermişti, demir gibi soğuyup sertleşmiştim...ama kum gibi dağıldım sonunda...kum gibi uçuştum etrafa...

Dışım kusursuzdu belki ama içim kusur doluydu...sonuçta bir bütünü oluşturan bir parçan böyle kusurluyken istesem de sağlam kalamazdım...

Sonsuza aktım...sonsuza karıştım...dilimden döküldü son sözlerim...

Demir gibi dövdü beni,demir gibi serttim...