Kopuk Uçurtma

Hükmüne yüz sürüp tenimi arındıracak hiçbir ilahi söz yok artık farkındayım...

Bir yol yok önümde uzanan, yürüsem de sonundaki bilinmezin kilidini çözeceğim. Umacağım ve umduğum şey sadece bulduğum olacak farkındayım.

Kabul ve uyumla başlıyor süreç ama bu bile kurtarmıyor kendime saklamak istediğin şeyleri..önce onların ağırlığını ölçüyor üzerine çıktığım ilahi tartı...önce onlardan arındırmaya başlıyor beni.

Elinde kalanlar neye yetiyor ya da neye yarıyor...tartışılır. Sorun tartışmak da olmadığı için artık pek etkilemiyor bu durum beni.

Gerçekten merak ettiklerimi anlayamayacağımı, kendi istediğim şekilde kavrayamayacağımı anlayınca, anlayabileceksin diye bırakılan diğerlerini de ben önemsemedim sonunda. Hani anlasam ne anlamasam ne ki bu durumu.

Başlangıcını hatırlamadığım eksik anlar doluyor gözlerime...içimde nereden geldiğini bilmediğim emanet görüntülere takılıyor zihnim..

Ben kimim...

Kabuslarım bu yüzden mi arttı...tam olarak emin değilim.

Ne zaman karabasanlarımla barıştım , nefesimi kesmesine izin verdiğim hatta bundan zevk almaya başladığım o duruma ne zaman geldim onu da bilmiyorum.

Gitme dediğim gün müydü yoksa kendime...ve umursamadan gittiğim o andı belki de her şeyin ucunu kaçırdığın o son şansım.

Bir şeylerin fark ettiği o günler o kadar mı uzakta. Bir şeylere gücümün yeteceğini düşünüp mücadele ettiğim günler. Yenilginin bile bir şerefi olduğunu bilip gözyaşıyla ödüllendirirken mücadelemi, içimden türlü intikam yeminini kanımla imza edecek kadar cesur olduğum zamanlarım...

Heyy size diyorum neredesiniz şimdi.

Kim yıktı beni bu kadar, kim çaldı içimdeki direnci...

Boşuna suçlu arama girişimlerim hep aynada son bulunca, faili ben olan kaç dosyayı gömdüm hasır altına...sayısını bilmek de pek bir şey değiştirmeyecekti.

Ne kaderci oldum ne de çokça iradeci şu dünyada..sadece yanlış zamanda yanlış ipin ucuna asıldım belli ki.

Sonuç mu... ipini koparmış bir uçurtma kadar özgürüm kendi içimde.