Uyanış

Derin bir nefes çektim içime. Bugün o gün, hatta başka o günlerden ilki belki de...

İçimde bir uyanış var, giderek yükselen sesler...ama bu sefer alımlı bir kadın gibi kendinden emin tıkırtılarıyla dolduruyor kulaklarımı.

Sabırsızca çıkarıp zihnimden, güneşe asıyorum kendime yabancılaştığım her anımı.Uçlarını fırfırlı elbiselerle süsleyip efsunlu sözlerle mühürlediğim anıları çıkarıyorum sandıktan. Bugün; artık o gün, artık o tatlı hatıraları hatırlama zamanı.

Nihayet bugün, uzun zamandır gezinmeye korktuğum o sisli ormana gideceğim. Ayaklarım geri gitme inadından da vazgeçti. Her renk kendi renginde. Her şey yerli yerinde. Yolculuk için son hazırlıklarımı tamamlıyorum. Güneş bile tatlı bir esintide.

Usulca "merhaba" şarkısını söylemeye başlıyor rüzgar, gözlerimde başka bir dünyanın ışıkları yanıyor birer birer.

Ağaç kavuğunda, uykusundan uyanan bir perinin mırıltılı gerilmesi gibi yanaklarındaki tebessümün uyanışlarını bile duyabiliyorum.

Derin derin soluyorum toprağın kokusunu.

Ciğerlerime dolan her bir nefes sanki bir öncekinden daha da ballı.Nicedir gizlenmiş düşler uyanıyor, yanakları allanmış uykularından ve ben avuçlarıma daha dolmamış nehirlerin serinliğini bile hissediyorum.

Bir uçurtma gibi havalanıp gidiyor içimden tüm korkular, gökyüzün masmavi, bedenim ise olabildiğince dingin...

Şimdi hatırlayamadığım o çekingen bakışlardan eser yok gözlerimde...

Bu sefer dönüş yok...kararım kesin..

İçimde unuttuğum ne varsa yeniden keşfedeceğim...

Kaçırdığım zamanlar için yas tutmak yok artık...

Ya da kendinden eksilttiğim şeyler için ağlamak da...

Çünkü biliyorum; aslında geç kalmaz insan kendine bile isteye, bazen dinlenmek ister sadece...

O zaman....

Bekle beni çocukluğum seni bulmak için geliyorum ama ne önüm, ne arkam, ne dünüm ne de bugünüm sobe değil...yani saklanma gerek yok çık ortaya..