19. Kez

Bugün, dolduğum güneşin lanetiyle kavruldum.

Yalnızlığın soğuk ve ürperten rüzgarıyla savruldum.

Taş oldum, toprak oldum;

Dalgaların dövdüğü kum oldum.

Sevgiye muhtaç olurum; gitme dedim,

Kalpsiz oldum.

Aşktan uzak durayım dedim,

Nefret oldum.

Kalbim, artık kin pompalar oldu.

Artık sana giden yol soğuk,

Yansam da eritemem,

Vursam da deviremem,

Bütün kapılarım buz tutmuş.

Dolunayım nerede bu gece ?

Kimin penceresine ışık tutmuş ?

Kimin camına damlamışta,

Pervazından içeri süzülmüş ?

Aynadaki yansıma bana ait değil sanki;

Ellerini boynuma geçirecekte,

Canımdan bir parça alacak gibi.

Ruhumun derinlerine dalıpta sıcaklığına aldanma sakın,

Birgün belki tekrar severdim,

İçimdeki yangın, sen olmasaydın.

Gözlerimi güneşin doğuşuna açsam bir sabah.

Ellerimi uzatsam gökyüzüne,

Bulutlara dokunsam.. keşke.

Keşke, yağmur olup yağsam yer yüzüne,

19. kez filiz atsam.

Yeşersem sevgiye doğru,

Sevgiyle yanıp kül olsam.

Kara trenin ateşine körük olsam,

Dumanla havaya karışıp,

Nefrete zehir olsam.

Zehrolsam varolan karanlığa,

Işığın yokluğuna, bir kez de ben ortak olsam.

Sevgimin içinde, kendi nefretimle kaybolsam.