Affet

Affet, 

Olmayışın gün geçtikçe canımı daha az yakar sandım. 

Bunu söylemek istemezdim ama, 

Aklıma her geldiğinde en az iki dakika duraksadım. 

Bir kum saatinin taneleri gibiymiş hayranlığım. 

Tepe taklak olunca, 

Her şey baştan başlar sandım. 

İnanır mısın ? 

Kendi duygularımla savaştım. 

İstemeden oldu. 

Kaybetmem gereken bir savaşı kazandım. 

Affet ama, 

Keşke sen de biraz uğraşsaydın. 

Keşke, sen de battığım çamura biraz bulansaydın. 

Yüzüme her baktığında hayatım duraksardı. 

Duygularımı çok uzun süre anlatamadım. 

Ben nereden bileyim ? 

Anlatırsam canın yanar sandım. 

Sahi, anlatacak o kadar çok şeyim var ki, 

Ama kelimelerim nedense hep yetersiz kaldı. 

Sen yüreğimde bir deniz feneriydin. 

Şüphesiz ışığın her zaman yanardı. 

Ve ben öyle bir kayıktım ki, 

Işığın alnımın çatına da vursa, yine batardım. 

Ve yine dalardım okyanusun dibinden, 

Gökyüzündeki hayallere. 

Gördüğüm en parlak yıldıza dolar, 

Evrenin en loş yerlerinde yanardım. 

Ve senin ışığın sönmesin diye tekrar kanardım. 

Affet, 

Yine olsa, yine yakardım o kör fitilin ucunu. 

Yine olsa, yine kanardım toprağın altından yeryüzüne. 

Ve biliyor musun ? 

Sen isteseydin tekrar tekrar ölürdüm gülüşüne.

Affet, 

Artık istesen de gidişini affetmem. 

Affet, 

Artık istesem de seni bir daha sevmem.