Artık Gel

Bir sözün vardı bana gelmeyeceğine dair,

Acı çekiyordum, ve sesim çıkmıyordu sanki.

Sen uzaklaştıkça, kalamıyorum sakin.

Dakikalar kalmışken, işlemiyor hiç saatim.

Aşk mı, yoksa dünya mı zahir ?

Giden mi, yoksa seven mi zalim ?

Duygular mı, yoksa pişmanlıklar mı katil ?

Ruhun, korkunç kelepçelere sahip.

Aşk giydiğin dikenli yelek.

Pişmanlıklar,

Seni sarmalayan alevden zincir.

Sevdiğine ihanet edebilen kimdir?

İhanet varsa, o sevgi değil, kindir.

Korkunç rüyalar gördüm.

Kimini unuttum,

Kimini unutabilmek için kendimi kaybettim.

Belki de çektiğim acılar,

Yazdığım sayfaların bana ettiği lanetti.

Işık saçabilmek için tüm duygularımı sarf ettim.

Belki de, yanana saygı duyulur zannettim.

Yanılgılar yol gösterir oldu,

Sanrılar artık en az aşkım kadar gerçek,

Ve sancılar, kalbimden eksik olmuyor.

Kanadı kırık güvercindim,

Uçamadım, yalpaladım.

Güle aşık bülbüldüm,

Dikenlerine binlerce kez öldüm.

Ağzından çıkan tek bir kelime.

Gözünden düşen bir damla yaş.

Aşk, kendi içinde kopan bir savaş.

Korkuların, savaşın ardındaki pus.

Ciğerinden can çekiyor, yavaş yavaş.

Artık gel,

Gel de ızdırabıma bir son ver,

Gel,

Gel de aşkıma bir şans ver,

Ver ki kırılsın zincirlerim.

Ver ki tutuşsun küllerim.