Bir Kurşun Daha

Bak,

Yine sis çöküyor aklımın bir köşesine.

Bir korku beni kaldırıpta gezdiriyor sanki,

Bir ölümden diğerine.

Tırnaklarımın arasına dolan taş parçaları,

Vicdanımı kazmamdandır belli ki.

Kendimi boğmaktan korkuyorum belli ki,

Karanlıktan fısıldayan fikirlerin sesiyle.

Dolunay beni de dahil eder mi dersin ?

Bir sonraki seferine.

Bakarsın bir gün yalnızlığımdan da ayrılırım,

Ayrılır da bakmam bir daha arkama.

Yüzümü dönmem güneşe,

Ve küfrederim kederin soğuk gölgelerinde.

Bak,

Yine bir şeyler kurcalıyor vicdanımı.

Peki ben gerçekten suçlu muyum ?

Bu anlatılanları gerçekten ben mi yapmışım ?

Bu kadar zalim olamam!

Kartal gibi kalktığım yere,

Kelebek gibi konamam.

Solamam güneşe bakarken bir yüzüm,

Okyanusları da akıtsam kalbime,

Bir damlacık dolamam.

Hayır, inanmam.. inanamam.

İnanamam bir daha kendime.

İnsan kendinden vazgeçerse ne olur ?

Bir kurşun delipte geçer mi zihnini ?

Kendindem mi çıkarır bütün kinini,

Yoksa bir başkasının kalbinden mi ?

Kendine mi sorar olanların hesabını,

Yoksa acımasızca canına kıyıpta arkasında bıraktıklarına mı ?

Ölüm sana bir kurşun uzak,

Bana artık daha yakın,

Bir kurşun daha.