Deniz Feneri-2

Deniz fenerinin ışığı, bugün söndü.

Ruhum en sonunda firar etti kafesinden.

Ne beklediğim gemi geldi,

Ne karanlıklar aydınlığı buldu.

Umutsuzluklarım daha da arttı.

Seni benden tamamen kopardı.

Beklediğim günlere lanet eder oldum,

Kayık oldum,

Açılmaktan korktum,

Boğuldum.

Küfrettiğim okyanusun, hırçın dalgalarında kayboldum.

Açıkçası biliyordum böyle olacağını,

Biliyordum, gözlerinin içinde böyle kaybolmuştum.

Beni en çok korkutansa, yolumdan alıkoyuyor oluşundu.

Ama bir sorun var,

Bir sorun var!

Deniz feneri neden beni yolumdan alıkoyuyordu ?

Benim de mi yolumu öylesine aydınlatıyordu ?

Görüyordum, kimisi sağ salim karaya ulaşıyordu,

Ama ben, ışığa baktıkça daha da derine batıyordum.

Yine de ışığa bakmaktan gözlerimi alamıyordum.

Deniz fenerinin yüzsüzlüğünü kıskanıyordum belki de,

Belki de karanlıkta tek çarem güvenmek,

Yolumdan çıkmamak için, ölüp ölüp dirilmek.

Sonunda başıma gelen şeylere lanet etsem de,

Dalgaları uzun uzun izlemek...

Ama biliyordum,

Biliyordum o çok sevdiğim ışığın söneceğini,

Sevgimin bir ağaç dalında,

Deniz manzarasında can vereceğini.