İhtilal

Varla yok arası bir yerdeyim
Bitmek ve başlamak
Gitmek ve kalmak ötesinde
Umudun sığ sularında saklanan bir yer
Yüreğim sevgiye
Gözlerim sevgiliye mahkum

Geldin
Akşamın en ölü soluklarında
Parlıyordun
Sanki Zühre'ye nispet yaparcasına

Ben pejmürde hayaller dilencisiyim
Gardı düşmüş tedirgin karanlıklarda
Nasıl açabilirim yağmurlara derdimi
Nasıl yürürüm ki
Benim olmayan emanet yollarda?

Babil'den beri uyuyorken yüreğim
Uyandırdın
Sessizliğim dönüştü bir zifiri aymazlığa
Gözlerimde vurgun yemiş bin denizci
Koşuyorum kendi ayaklarımla çıkmazlığa

Gönlümün zift dökmüş sahillerinde
Yığılıp kalıyor köpüklü masmavi umutlarım
İnfazıma ayna tutan gelgitlerde
Yaralı bir deniz gibi kıyıya vuruyor feryatlarım

Allahım
Oysa ne kadar da açım
Sessizliğimi bozacak çift kişilik yalnızlığa...

Biliyorum yine de 
Hiç kimseden öğrenemezdim
Sancılara umut giydirmeyi
Sonu dipsiz beklemeyi
Ağlar adım gülmeyi
Ve hiç kimse öğretemezdi bana belki de
Böylesine derin böylesine keskin
Aşk denilen o kelimeyi

Ölüm düşüncesinin ruhumu sardığı şu dakikalarda
Veremeyeceğim hesapların korkusuyla sarsılırım
Kim bilir hangi gezegendir şimdi gözlerin
Un ufak olmuş dağlarım bakma...

Daha kaç umut gömer ki ellerim
Gözlerim kaç bakış saklar
Kaç mevsimsiz çiçek daha açar yüreğim
Kaç kabus kaldı uyanmaya? 

Ben doğmamış hayaller bekçisiyim
Tutulurum boşluğun ateşli salgınlarına
İrem'in günahkar çiçekçisiyim
İstesem de düşemem senin yangınlarına

Çiçek toplamak isterdim gözlerinden
Dudaklarından gülüş çalmak
Öylece durup cehennemin kıyısında
Yanmak

Anlasana
Kuşlar su içmez benim sabahımdan
Yol yakınken dön istersen
Sen bu şafaksız aşkın
İlk sapağından

Zamansız kopan bir fırtınaydı gelişin
Dört göz dört yürek seni beklerken
Bir hoşgeldin bile diyemedim
Kahrolası kelimeler düğümlendi boğazımda
İhtilaller yapardım oysa
Yokluğunda...