İnsan Gurur ve Özgürlük

Bir gün baksan. 

Bir gün görsen. 

Bir ömür yeter mi gururu anlamaya ? 

Kızıl bir gölge sessizce izler beni. 

Kan gövdemi götüremiyor. 

Belki bir kaç yalan gerçek gizler seni. 

Biliyor musun ? 

Ağzından çıkmasa da okunuyor sözlerin. 

Saat geç oldu, benim hikayem bitti. 

Benim inancım bitti ama, 

Üstümüzdeki gururun bana ait olmadığını öğrendim. 

O kadar çok dolmuşum ki, 

Öylesine tükenmişim ki; 

Konuşacak öyle çok şeyim var, 

Ama söyleyecek tek sözüm kalmadı. 

Öyle ya, Senin yüreğin hiç yanmadı. 

Gemileri boşver, 

Benim yakacak limanım bile kalmadı. 

Aklın gururunu alladı, pulladı. 

Ateş zincirini vicdanının boynuna doladı. 

Öyle bir kesti ki nefesini, 

Yüreğin nereye kaçsa kurtulamaz. 

İçimdeki depremler, seni bir kez olsun sallayamadı. 

Ve 535 günün ahı var üzerimde. 

Belki de biriken sevgim, 

Doğacak olan nefretimin tohumlarıdır. 

536. günün ferahlığı,

Rahat bir nefes, 

Belki biraz uyku ? 

Yok... Hayır. 

Kendime öyle çok yalan söyledim ki, 

Dilediğim özürlerin hiçbir hükmü kalmadı. 

Nasıl olur ? 

Nasıl olur da kendi kurduğu gerçeğe inanır insan ? 

Yalnızca sormak istiyorum, yalnızca birkaç soru. 

Gerçek önünde dururken neden kapattın gözlerini ? 

Bir kaç ezberlenmiş sözcük, 

Sevgiden vazgeçmek bu kadar kolay değil. 

Sen sevmedin. 

Sevmediğin halde kanattın ciğerimi. 

Bahçelerim senin yüzünden sarardı. 

Soldu yüzüm 

Ve işin kötüsü kurduğun yalanlara ben de inandım. 

Özgürlüğün kapılarını kendi başıma kapattım. 

İnanır mısın ? Halimi kimse sormadı. 

Çünkü sustum. 

Sustukça kendi yaramı kendim kanattım. 

Şimdi gerçeklerin soğukluğuyla ıslandı kanatlarım. 

Doğrulmayı başardım ve artık ayaktayım. 

Hissedebiliyorum özgürlüğe çok az kaldı.