Karman Çorman

K
A
R

İnsan
Eşeysiz üreyebilme yetisine sahip olabilseydi şayet
Ancak o zaman anlam katıyor olurdu
Ölümü ile
Kainata

Yeniden yaratabilme gücü cismini...

Katışıksız kendinleşme ruhunda...

Tükenmişliğe estetik mavi ışık operasyonu...

Özgünlüğe diriliş... Taze ve dinamik üstelik!'

M
A
N

Aristokrat putperestin yatağında
Çırılçıplak basılınca Azize
İnancı yeniden yaratabilme çabalarıyla
Çıkılan yolun
Hayat bariyerlerine tosladı Mesih

Yasaklanıverdi sonra zalimce
Aşkın karanlık gerçeğindeki erdem bilinci...

İsyana
Bilge çığırtkan oldu Pazar meydanlarında şair
Ve
İdamını en ön sıradan izledi ferman sahibi Tanrı...

Ç
O
R

(Bölüm İtibarı İle Aklım Yine Kadınıma Kaydı)

Haydi bırak artık ellerime kendini!

Ağzında gevelediğin
Az pişmiş etteki kan kokusudur
Dudaklarına sabitlenme nedenleri gözlerimin

Bu yüzden
Derin nefesler alıyorum
Çene hizanda el ele tutuşmuş
Her damla kanın şuh salınımındaki davete

Hoşuma gidiyor
Başıboş gülüşlerinde
Acımasızca kalbimi parçalayan
Vahşi köpek dişlerin

Dahi
Amansız mengenesinde cisminin
Ruh hurdalarımı ezen
Güçlü azı dişlerin

Deliliğin sınırlarında seviyorum
Mağrur ışıltısıyla dünyamı aydınlatan
Ön dişlerindeki bilge tavşanı

Ya o bebek gülüşündeki saflıkları
Bir türlü atamadığın süt dişlerin!


M
A
N


İnançsızlığımla doyur istiyorum karnını!

Kirli sakal suratım...
Ağırmış saçlarım...
İflas etmiş karaciğerim...
Ve
Bilinci usturaya vurulmuş isyankar başım...

Çiğniyorken her bir zerremi doyumsuz iştahınla
Duy istiyorum
Ruh zeminimden yükselen tarifsiz hazzın
İsterik çığlıklarını

Tadımdan aldığın lezzet nirvanasında
Görgüsüzce
Dişle istiyorum
Tırnak aralarına sıkışmış kalıntılarını ruhumun

Parmakların dudaklarında konuşlansın...