Kayısı Ağacı Altında Hiyerofani

bad-ı saba

esme lütfen

cenneti koynunda taşıyanlara ant içtim

siz de

ilahilerle gelmeyin kainatı titreten

korkudan kıyısız panteonlar diriltseniz

çoban kralları yerlerinden etseniz

yenilmez güçle de bükülmez dizlerim

bırakın beni

artık her kimseniz

salıverin

ya da kırıverin kanatlarımı

umudu püsküren yerinden

az önce avucumda sönen güneşler hakkı için

küçücük bir çerağ ateşlensin

iptidai yollarıma ulaşsın bu cılız aydınlık

kurusun şire-i engür dolu kadim kalis dolduğu menbadan

öksüz tîh kanmasın suyunuzdan

veya kül serpin

baştan ayağa

biteviye nurunuzla arınmaz kurtlanmış ellerim

hikmet ayrıldı çamurunuzdan

ayırmayın tek bir saf görkemli sunaklar önünde 

öylece babil’i kıskandıran asma bahçelerinizde

aşılmaz yüksekliklere

kulak duymamış dillere

boğaz yırtan kuraklıklara göz diktim

anmasın biriniz beni

yahut anlamasın

yalan yere bile umurumda değil

çözün milenyumların paslı zincirlerini derinliklerinden kalbimin

ya da vurun güdülenemez boynumu

altarın göğe kanayan yüzünden

yetişsin

korun altında fısıltıdan bir çiçek

debdebesiz açsın yapraklarını merhaba desin

ışığı içinden yananlara

veyahut susun

yüzüstü sürükleyin azgın atlarınızın ardında  

bertaraf olsun

birkaçımızın karanlığa haykırdığı bîtaraflığımız

kürensin masumiyet 

çiğnesin gözbebeklerimizi mübarek hasadınız

çağların nevi temrenleri öğütsün ciğerlerimizi

kayıtlara geçsin bir kuru çalı gözünden

ve de şehadet etsin kendinize azgın şaşkınlığınız