Korkak

Derler ya, ayrılık gidene mi zordur, kalana mı? 

Bence giden korkaktır, yüzleşmek istemez kendiyle. 

Kalan cesurdur. 

Zorunda olduğu için, zor yoldan öğrenmiştir cesur olmayı. 

Kolay kolay başka bir şeyden yanmayacaktır canı. 

Sevmekten korktuğu kadar korkmaz bazı şeylerden belki de. 

Bilmem kaç gündür unuttum korkularımı. 

Zorunda olduğum için, çünkü zamanı geldi. 

İnsanlar aciz, 

İnsanlar korkak, 

İnsanlar korkar neden bulamadığı şeylerden. 

Ben sana tek bir neden bulamıyorum artık. 

O yüzden sürekli soruyorum ya kendime; 

Neden ? 

İnsan neden korkar sevdiğinden ? 

Canı yandığı için değil.

Artık değil. 

Artık sözlerin değil de, 

Sessizliğin yakıyor canımı. 

Neyi değiştirir ki bu ? 

İki çulsuz ve üç kırık taş. 

Arzu, şefkat ve korku. 

Bu sefer benim adım korku. 

Çünkü her şeyin tükendiği noktadayım artık. 

Çünkü, tükendiğim noktadayım. 

Bıraktım sayılarla uğraşmayı. 

Bu gece korkunç bir dilek diledim.

Uzun bir yolun hezimeti var gönlümde 

Ve inan o karanlığı aydınlatmak için çok direndim. 

Başaramadım... ama olsun. 

Belki bir gün "en azından denedim" derim. 

Uzaklık ifade eden her şeyden uzaklaşırım belki bir gün. 

Ama hayır. 

En azından denerim. 

Bilmem kaç kalem önce demiştim ya, 

En az şiirler kadar masumuz. 

Ben bugün bir şey öğrendim, 

Şiirler o kadar da masum değilmiş. 

Dokunduğum yıldızların her biri,

Elinin tersinde can verdi. 

Elinin tersinden döküldü gökyüzüm. 

Sen söylesene; 

Kim daha acımasız ? 

Kim daha gururlu ? 

Kim daha korkak ?