Küf

içimdeki küfün zehriyle öldürüyorum toprağı 

kulaklarımda bir çığlık kopuyor

derin ve karanlık bir kuyunun çığlığı bu 

çık diyor içinden 

çık git

yeter artık taşımıyorum sendeki karanlığı 

tekinsiz

kimsesiz sokakların huzurunu kaçırıyorum 

acımasız bir katil gibi deşiyorum karanlığın bağrını 

vur emrimi yazıp peşime düşünce gece

duramıyorum 

ihbarım oluyor saklanmaya çalıştığım köşe başları 

zamanın

toprağın

yaşamın artığı gibi kalıyorum 

takvimlerin yasakladığı gün 

akrebin soktuğu saat başı  

durgun bir yağmuru sele döndüren 

-o- damla gibi

silip götürüyorum önüme kattığım taşı toprağı 

sığamıyorum 

sığamıyor karanlığım artık ne yere ne göğe 

şimdi öleceğim ölmesine de

içimdeki bunca kederle 

hangi cehennem alır ki beni içine 

( sahibine)