Mavi çocuk

Bakışların yorgun gözlerime

Beyrut kokulu çiçekler besliyorum göğüs kafesimde

Adıma, adına umut/unutla kalandan

Oysaki çam ağacı duruşumla hayata

Dünyanın kalbi yok çocuk

O yüzden kır çiçekleri ölüyor

Nemrut dağları omzuma dayanır

Ben lâtin çiçeğiyim bozkırlarda

Adı konulmayan ana göğsünde sevdam

Dilimde tutsak kelâmlar yağmur gölgesinde

Güneşte üşüyen kalbim mi hissedilmeyen

Oysa çocuk yüreğim büyümeye beş kala

Karanfil kokusunda unuttum gülmeyi

Ben iyileşmeyen yarayım aşkın latifinde

İbn-î Sina dermansız yarama merhem bulmaz.

Ölüm olsa yanmam aşkın şarhoşluğunda

Kapanır gözlerim acıya müptelası yüreğim.

Aşk söylemesi olmazdı

Kırık harflerle yazılmış yazılan

Giz tek harfti yazgıya konulmayan

Serçeler konmuşcasına yüreğine gizin

Titrek sesiyle vedaydı

Ölürken bilinmesin

Gizin kanıyla boyandı mısralar

Ki heceydi ömrü faili meçhul sevdadan.

Gizem