Ölümsün Sevgisin

Solan güneşe ağlayan ay kadar bencil bugün.

Hevesi kursağında bir çocuk,

Yutkundukça boğaza batan kör düğüm.

Aşk için solan onca gülün küfrü,

Yalnız kalmaktan korkan papatya.

Umut ifade eden kelimeler,

Sevgiden mi ? Yoksa nefretten mi bahseder ?

Geceler,

Sevmekten korkanı;

Acımadan kendi yüreğine hapseder.

Güneşin ışığı solmaya yüz tutmuş.

Biz bilmesek bile,

Her korkumuza birileri tutunmuş.

Geçen geçmiş, üzülme.

Bil ki,

Bir gün şans bizi de seçecek.

O gün geç olmazsa,

Dileklerimiz gökyüzünde belirecek.

Titretecek kalpleri en derinden,

Oynatacak taşı toprağı yerinden.

Kalpler buz tutmuş dertten ve kederden.

Ruhlar fazlasıyla zedelendi,

İnsanlar başını kaldırmıyor artık yerden.

Kafataslarının içinde onca çizik çetelede.

Kimsenin kendine saygısı kalmamış,

Ama birçoğu öğrenmiş gülebilmeyi kendine zulmedene.

Herkes kıskanır sevgiye azmedeni.

Korkularını nefret buhranına hapsedeni.

Kalbe sarılmış kırık zincirlerin gücü, kuvveti.

Lanetleyecek sizi, tutmadığınız sözlerin kudreti.

Sevgiyi unuttuğunuz her gün,

Boynunuza sarılsın Azrailin pençesi.

Taş bir yürekte insansın;

Kimsin ? Kimsesin.

Canın yanmadıkça çıkmasın sesin,

Ölümsün, sevgisin.