Şafakla Tan Arasında
ben havva oğlu adem
sen adem kızı havva
Şafakla tan arasındayız, uzanmışız
evrende yalnız mıyız, soruyoruz
yıldızların parıltısında bir ışıltı arıyoruz.
yalnızlığımızı paylaşmaya muhtacız!
ruhumuz nurdan bir nefes ise de
etimiz dünya malı bir toprak
abıhayatın kaderinde yalnızlığımız
çok yalnız kaldıkça çamura dönüşürüz.
Şafakla tan arasındayız
yeryüzünde sıra dağlarız, iç içeyiz
aynı rüzgarın esintisinde
birikmişiz binlerce yıl
her yangında birlikte yanmışız;
usanmadık mı daha
omuz omuza değen kollarımız varken
gökten arkadaş aramaya?
abıhayatın ortasında; batak olmaya!
şafağımız hep kapkara
tanımız hep kıpkızıl
usanmadık mı hep güneşi batırmaya!
omuz versek, şafakta güneşi yanmaya hazır,
omuz versek, yalnızlık kurumayacak,
omuz versek; evrende yalnız değiliz
yanyanayız, kalabalığız;
şafakla tan arasında uzanmış
usanmışız artık bu yalnızlıktan.