Sanrı

Gömgök ter içinde biter kuytu uykularım,
Siyah gözlerimde bir çift göz uyanır!
Üstüme üstüme gelir türlü korkularım.

Parlar karanlıkta siyah gözleri kedilerin,
Vakit yürek çekimi vaktidir şimdilerde!
Çisil çisil bir yağmurda kalır mavilerin.

Bensiz bir gece ölür ıpıssız gecelerde!
Kül rengi bacalardan bir ay ışığı yükselir.
Tül pelerinli cinler uyur pencerelerde...

Sıkar boğazımı birden kemikten parmaklar,
Keder yüklü ıslak hüzünler vurur kapıyı,
Köşe bucak arar, gölgemi sorar sokaklar.

Oysa ben, puslu camlarda bir yalnız çocuğum!
Merdivenlerde tıpır tıpır bir terlik sesiyle,
Susmuş beşiklerde ninni söyler çocukluğum.

Her gece ortasında hafakanlar nefesler,
Eskimiş bir sevdanın en eski bestesiyle,
Söyler veremli şarkımızı veremli sesler.

Koşuşur kambur cüceler, bomboş odalarda
Perilerim dokunur simsiyah perdelere,
Etek hışırtıları, kahkahalar sofalarda...

Duyulurken kör kuyularda bir çıkrık sesi,
Sanki kundakta bir annesiz çocuk iniler!
Düşerken alnıma ay ışığının gölgesi...

Pırıl pırıl bir gecede incecik yağmurların,
Piyanodan düşmüş sancısını bilemezsin!
Bilemezsin, sana düşmüş notasını şarkıların...

Ve... Üşür aydınlık, isli yüreği avucunda
Bir adam hafakanlarla uyanır uykusundan,
Gece, seve seve can verir parmak ucunda...