1 2 3

Hiç kendinizi kaybettiğinizi hissettiğinizde, aklınıza gelen ilk yardım edecek kişi kimdi ?
Benim için o kişi 3 gündür hasta yatağının dibinde beklediğim annemdi.

Bitirdikten sonra sigaramı ve birazcıkta sebepsiz yere seyrettikten sonra dumanının dağılışını, yavaş ve halsiz adımlarım hastanenin giriş kapısına doğru sürükleniyordu. İçeriye girdiğimde beni ilk karşılayan o ilaç kokusuydu belkide küçüklüğümden beri bu ortamdan korkmamın sebebi. Annemin odasına vardığımda yatıyordu. Görseniz sanki melek gibi, kırışmış yüzünde bana cennet gamzelerle gülümsemeler büyüten, elleri damarlarla yosun tutmuş ve bana dünyanın en kıymetlisi hissini veren bakışları açılıverdi birden üzerime, geldiğimi duymuş olacak, seslendi:

-"Üzerine bişey alsaydın" dedi. "Dışarısı soğuk olur bu saatte" gözlerim doldu.

Küçüklüğüm geldi aklıma, ağladığımda beni kucaklayışı ve hatırımdan çıkmayan sözleri

-"Sen ağlarsan olmaz ki, sonra bütün baharlar kaçar kışların arkasına,"
-"Sonra ?"
-"Sonra çiçekler boyun büker biliyor musun? Gündüz geceye küser gelmez bir daha, bütün çocuklar ağlar, hem sen ağlarsan"

Bu söyledikleri hiç beni etkilemezdi son söylediğinin dışında
-"Bende ağlarım sonra " derdi, susardım. Silerdim gözyaşlarımı
-"Sen ağlama ANNEM !" derdim. Sarılırdım boynuna, aramızda bir oyundu, ben sustuktan sonra o nur elleriyle gamzeler dolusu güzel yüzünü kapatır.
-"Bir, iki, Üç" derdi ve gülerdi, sanırsın cennetler güneş açıyor.

Oturdum tekrar başucuna, oksijen tüpünü çıkardı ağzından, tam konuşamıyordu onunla.
-"Canın yine neye sıkkın senin?" dedi.
-"Hiç" dedim, sustu durmadı üzerinde, anlamıştı ona üzüldüğümü.
Gözleri hafif sisli gözlerimin içine baktı.
"Yapma yavrum" diye bas bas bağırdığını gördünüz mü hiçbir gözün?
İşte ben de o gün gördüm. O güzel İstanbul gecesi gözlerinde kaybolmuşken tam, doktorun raporunu hatırladım.
-"Annenizin toplasanız bir kaç günü var." dediğinde, bıraktım doğduğumdan beri sakladığım en nadir gözyaşlarımı yanaklarıma

Bir insanın annesinin öleceğini nasıl söylersiniz?
Bir insanın annesi nasıl ölebilir? Yavrusunun gözleri önünde.
içimde bu çığlıklar koparken,
Doğruldum ona doğru açarak bütün gülümsemelerimi
-"Bir şeyim yok annelerin en güzeli" dedim.
Tam hafif bir tebessümle alacakken gönlümü
O sırada bir öksürmek geldi içinden.
sanki içimde yıldırımlar koptu birden.
-"Nefes al" dedim. "Derinden, ne olur !" dedim.
Mendil, havlu elime ne geldiyse verdim.
elleri kan içinde kalmıştı.
Bir yandan öksürüyordu, bir yandan bana endişe etmeyeyim diye
-"Bir şeyim yok" demeye çalışıyordu.
Yatak kan içinde kalmıştı.
-"Hemşire ! Ne olur biri yardım etsin"
Koştum tekrar içeri, başucuna oturdum tekrar
Elleriyle yüzüme dokunmaya çalışıyordu.
Açtığı iki kanlı elinin sıcaklığına, kedi gibi pustu yüzüm.
Hemşirelerin koşuşturmaları sadece, çınlamaydı kulaklarımda
oda da sadece o ve ben vardık.
Onun gözlerindeydi umudumun hepsi.
Cennetim bana
-"Hem sen ağlarsan olmaz ki ama, sonra bütün sen ağlarsan ben de ağlarım"dedi.
Hıçkırıklarıma, emaneten bir suskunluk vurdum. Ellerimi ellerine aldı, kapattı gözlerimin üzerine sonra kendininkileri
-"Bir" dedi.
-"iki" dedi, bir sessizlik çöktü zamanın omuzlarına
-"Üç" dedim. Açtım gözlerimi, o açamadı.Bana olan sevgisiyle dolu kalbi atmıyordu daha fazla. Suskunluk vurduğum bütün parçalarım, kurtuldu kelepçelerinden. Haykırdım, haykırabilinecek ne varsa geriye kalan. Belli bir süre sonra sustum. Acısı geçtiği için değil, son kez hatırlayabileceğim son yüzüne bakabilmek için.
Kan yüzüne bulaşmıştı, peçete aldım yatağın kenarında ki masadan, ellerini çektim yüzünden, yanağında titreyen bir damla yaşını gördüm. Gözyaşlarım dayanamadı daha fazla son kez sarılmak için oluk oluk aktılar. Gözyaşlarımla yıkayarak o cennet yüzünü temizledim annemin.

Uzun zaman sonra bile hala saklarım o peçeteyi, işte biri sevdiğini söylediğinde beni, hep o peçeteye bakarım ve
-"Senin kadar olamayacak be cennetim"derim
-"Bir" derim
-"İki" derim
"Üç" demem ben annemi beklerim.