Ağaç Misali İnsanı

Bir sonbahar misali hayallerim. Her çetin rüzgar, umut ağacımdan bir yaprak koparıyor. Kış ise sürgülediğim kapılar arkasında bekliyor.İlkbaharımdı küçüklüğüm. Umutlarım, sevinçlerim ve hayallerim daha yeni yeni yeşeriyordu. Şimdi ise yazı görmeden sonbahardayım. Hayata bağladığım dallardan, hergün yeni bir yaprak düşüyor. Ne kadar dirensemde dünyanın kanunu bu, kışa doğru yürüyorum.
Bir su misali aksada zaman, beslemiyor umut ağacımı. Her damla, gövdeme bir şimşek düşürüyor. Her fırtına, bedenimde birkaç çatlak açıyor. Koca çınara doğru yol alıyorum.

Şu geçici hayatta, bir damla gerçek aradığımda, onu fakerttim. İçimdeydi, sıcacıktı ve her nefesimde bana birşeyler fısıldıyordu. O bitmek bilmeyen çılgın rüzgar seslerine kapattım kulaklarımı. İçimdekine kulak verdim. Bir anda o küçük yüreğim onun kocaman sevgisiyle doldu. Onun sevgisi tüm zerrelerimin beslenmesi için yetiyordu. Kalan umutlarım yeşermeye başladı. Sadece ona bağlandığımda açtım sürgülü kapılarımı.

Çünkü kıştı, bana vuslatımı getirecek olan..