Anne

...Ve bir cumartesi sabahıydı. Gözlerimde hiç olmadığı kadar yaş, yüreğimde de hiç olmadığı kadar acı vardı bu sabah. Gözlerim ve yüreğim hiç olmadığı kadar doluyken bu sabah; hayatım ise bomboştu.

O, yoktu hayatımda; hayatım dediğim, sensiz olamam dediğim; annem yoktu bu sabah. Hayatımdaki bütün sevinçlerimde toprak olmuştu annem ile. Bırakmıştı işte beni bu sabah. Bu sabah, acımasız dünyaya onsuz açtım gözlerimi ve yoktu her sabah beni öperek uyandıran o kadın.

Ne yani; şimdi hayatsız mı uyanacağım ben sabahlarıma? Dizlerim kanadığımda kendi kendime mi ağlama diyeceğim? Gözlerimden yaş akınca soğuk ellerimle mi sileceğim, sıcak gözyaşlarımı? Şimdi gölgemle mi oyun oynayacağım, her hafta sonu gittiğimiz parkta?

Öldün işte anne. Beni hayatsız bırakıp, öldün. Bir 'Elveda' demeden, öldün. Buda mı kader anne? Sevemedim işte kaderimi anne; seni sevdiğim kadar. Öldün işte anne. Gülüyorum şimdi anne. Acıları hissetmeyeceksin ben gibi anne. Yüreğin kan ağlamayacak anne. Gözlerin gidenlerin ardından bakmayacak anne. Bizi terk edip gidenleri, geri dönsün diye her gece beklemiyeceksin artık anne; ölmeyeceksin artık her gece. Ve yatağına yatıp, yorganın altına saklanıp, göz yaşı dökmeyeceksin artık anne. Mutluyum anne.


Bak; sildim sıcak gözyaşlarımı, soğuk ellerimle...
Senin ki kadar güzel olmasa da,
Gölgemle yarışıyorum şimdi.
Seninle oynadığım oyunlar kadar zevkli olmasada...
Kendi kendime ağlama diyorum,
Dizlerim kanamasada...
Ve seninle uyanmak istiyorum bir sabah daha anne;
İmkansız olduğunu bile bile...

Gitme/li..

24.08.09 02:51