Babam Gibi Baba Olmak

Binlerce bedenin parcalariyla beslenen kuru otların arasından geçip sana geldim.
Yine seninle doldurdum içimi, senin bitmeyen ve dinmeyen acinla..
Baba olmak ne zormuş dedim sana, omuzlarıma binen onca yükün altında ezilmek değildi bana bu cümleyi kurduran ,gözyaşımi baba vasfını taşıdığım insanlardan gizlemektı.
Senden kalan bu toprak mi bize diye sordum sana cevap vermedin .
Kaç yüzyıl insanlar bu gerçekle yüzyüze iken ben niye bunu kabul gormuyorum bilemiyorum.
Çevremdeki insanlar bir görevcesine dua kitaplarıni kapatır kapatmaz kendi dünyalarının moralitesine dönüyorlar.
Peki ya ben hangi gezegenden meteor yagmurunda kaldım da onlar gibi olamıyorum. Neden içim soğumuyor yıllardır.
Koca bi insan oldum aklar düştü saclarima, lakin ben halen senin küçüğün gibi sızlaniyorum o küçücük istirahatgahinda gördükce seni.
Ruhum acımadan cekiliyor bedenimden,korkuyorum baba, seni orada bırakıp kaçmak ve aynı anda seninle orada yaslanmak istiyorum.
Bu iki düşünce içinde kalip zorla cikarilinca oradan kızıyorum kendime sana ve ölüme . Pisman oldugun oldumu seninde benim yaşımda iken ?
Yada herşeyi bir cirpida silmek, her gozyasindan sonra hicbirsey olmamış gibi yaptın mi baba?
Her gelişimde böyle zayıflik içinde ağlamak hosuma gitmiyor ama olmuyor ışte.
Belki de en güçlü en gaddar denilen benim çocukların arasında, ama bir bilseler su halimi ..
Bilmedigim dilde ağıtlar yakıyorum sana.
Hiç bilmediğim seninle aynı ismi taşıyan insanlara bakiyorum ,aynı yanılgıya düşüp seni özlüyorum.
Neyse ..
Hayatimin en yüce adamı yine eve gidip baba olma vakti.. Yine ve yeni hoşçakallar bırakıyorum sana..