Babamsız Geçmişim

Çocukken babam yoktu. Ben yürüyünce, bulmacalardaki yedi farkı çoktan fark edince tanıştım kendisiyle.
Bir resmi vardı ıslanmış, cebimde taşırdım hep. O baban derdi dedem, bende severdim tanımadan. Sen elimi tutmadan kalkardım düştüğüm yerden, dizlerimde hala baba izi gibi dikiş izleri. Çoğu gece ağlardım babam namelerinde. Özlerdim babamı. İnsan tanımadığı birini özler mi hiç? Özlerdim işte, çocuktum nede olsa. Belkide özlemiyordum. Aslında bakarsanız onu özlemiyordum da, köyde çocuklar baba diyordu, " Baba Ali bana dövdü." işte o zamanlarda bir taş oturuyordu benim şu sol yanıma.
Baba ben büyüdüm, artık yanımdasın ama, beni çocukluğum dövdü, git şimdi hepsini parala.