Başka Hiç Bir şey İstemezdim
Siz de olmasanız yazılar ve mısralar ben kime nasıl anlatabilirim ki bu duyguyu.
Ona anlatırken yetmiyor bir türlü cümleler kelimeler, yetmiyor sanki konuşmasam da onun göz bebeklerine bakıp kaybolmak.
Son kez yazacağım diyorum ama bir türlü tutamıyorum kendimi. Yazmak geliyor sürekli içimden.
Bir gün göremeyince sanki kaybetmişim gibi geliyor onu.
İçimde öyle bir yangın ki bir türlü söndüremiyorum. Söndürmeye çalıştıkça sanki daha da alevleniyor. Bazen canımı çok yakıyor bazen de bir sadistçesine hoşuma gidiyor bu yangın.
Onun kalbi bir kuşun düzensiz kanat çırpışlarıysa, benim kalbim kanadı kırık bir kuşun çırpınışları gibi delicesine. Bazen uçabiliyor acı çekse de, bazen de düşüp kalıyor yere. Bir türlü iyileşemiyor. Ne tam uçmaktan mahrum nede uçabiliyor tamamen.
Bir iyileşse kanadı, öyle bir uçacak ki sanki tüm dünyayı bir kenara bırakıp yeri göğü aşacak gibi.
Karamsarlığa düşüyorum dedim ama bu umut yok mu bu umut içimdeki, hiç bitmiyor. Sonsuza kadar da hiç bitmeyecek gibi karamsarlığıma galip geliyor hep.
Şimdi beni düşünüyor mu acaba?
Acaba o şarkıları dinliyor mu, aklına geliyor muyum? O da göremeyince özlüyor mu beni, bir eksiklik hissediyor mu acaba?
Bunları düşündükçe de hatalar yapıyorum biliyorum. Yapıyorum çünkü içimdeki o beni deli gibi saran umut hep ayakta tutuyor beni, yüzümü güldürüyor. Onun da aynı duyguları hissediyor olması yeşertiyor bu umudu.
Onu rahatsız etmek en son isteyeceğim şeydir herhalde ama bu umudu ayakta tutabilmek için bazen elimde olmadan sıkıyor muyum onu acaba? Sırf aynı duyguları hissettiğinden emin olmak için sorguluyor muyum onu?
Ama elimde değil. Yanımda olmayınca böyle oluyor. Zaten yanımda olsa böyle olur muydu hiç. Yanımda olsa dünyalar benim olurdu. Yazılar mısralar sizi bir kenara atıp konuşmasam bile onu izlerdim, gözlerinin içinde kaybolurdum yine. Dokunmasam bile hissederdim onu her zamanki gibi. Gülümsemesiyle yeniden doğardım.
Keşke keşke yanımda olsa o sıcacık gülüşüyle bana baksa.
Başka hiç bir şey istemezdim..
19.01.2017