Başkasının Gözünde Solmak

Bir insanın gözlerinde yavaş yavaş silinmek... En acı yok oluşlardan biri belki de bu. Önce sesin yankısını yitirir onun dünyasında. Sonra cümlelerin değerini. Ardından bakışların, dokunuşların, varlığın bile sessiz bir kabuğa dönüşür. İşte o an, anlıyorsun: Sevdiğin birinde vazgeçilmişsin.

Bir zamanlar seni gören, anlayan, seni “sen” olduğun için seven o gözler şimdi bakıyor ama görmüyor. Umursamazca, öylesine, belki bir gölgeye bakar gibi… Ve sen, o bakışların içinde eskiden olduğun kişi değilsin artık; bir yabancı, bir fazlalık, belki de çoktan unutulmuş bir eşya kadar bile yerin yok.

Değersizlik hissi içini bir ur gibi sarar. Konuşmak istersin ama kelimeler boğazına dizilir. Çünkü bilirsin, ne desen yankı bulmaz. Ne söylesen karşılığı yoktur. Hissedersin; sana duyduğu sevgi artık yok. Yerini bir boşluk almış. Soğuk, sessiz ve acımasız bir boşluk…

En kötüsü de, bir zamanlar senin varlığınla anlam bulan o kişinin, artık seni yok sayarak yaşamaya başlamasıdır. Bu, ölümlerin en sessizidir. Hiçbir şey demeden, hiçbir veda cümlesi kurmadan senden gitmiştir. Ama sen hâlâ oradasındır. O ise çoktan başka bir duygunun içinde, başka bir dünyadadır.

İnsan, en çok sevdiğinin gözlerinde değersizleşince yıkılır. Çünkü oraya en çok değerini koymuştur. Orada kendine bir yer kurmuştur. Ve şimdi, bir hiçliğe sığınmaya çalışırken, içinden bir ses durmadan fısıldar: “Bir zamanlar sevildiğin yerde şimdi fazlalıksın…”

Ve sen o an, sadece ondan değil, kendinden de vazgeçmeye başlarsın.

İşte asıl kırılma budur.

Ama belki bir gün, o değersizlikten yeniden doğarsın. Belki bir gün kendine başkasının gözünden değil, kendi yüreğinden bakarsın. Ama o ilk anın acısı, bir ömür yerini korur:

Bir zamanlar dünyası olduğun insanın gözlerinde silinmenin acısı…

Sessiz ama derin.

Kırık ama kalıcı.

Ve bir ömür boyu unutulmaz.

Batman '25