Bedel

İnsan olmanın değerini bile yüreğinde bulmuştum. Yüreğin öyle bir denizdi ki, yüzmesem bile boğulurdum içinde. Öylece, enginlere dalıp giden gözlerimle bile boğulurdum yüreğinin selinde. Hem yağmurum, hem denizim, üstüme yağmaktan çekinen karımdın. Oysaki ben yağmur damlalarının değil de, karın beni üşüttüğünü sanırdım. Yanılmışım. Karın sıcaklığına, yağmurun buzuna kandım. Seni severken hiçbir şeyi doğru yapmadım zaten. Kaç yanlış kaç doğruyu götürdü bilmem. İnsan olmanın güzelliğini bile sevdanın bahçesinde bulmuştum. O anahtar hep bende dursun isterim. Bu mümkün mü ki sevgilim? Hangi anahtar hep aynı kapıya çıkardı ki? Kaybetsem, bulamasam, bulunmasam yine sana çıkar mıyım?

Melodilerim hep eksik. Ben tam mıyım ki? Tamamlandım, tam oldum mu ki? Saatler öylece geçip gidiyorlar. Zaman sadece. Sadece zaman... Sevmenin değerini sende bulmuştum. Ne çok şey varmış sende, bu kadar hazineyi bir arada barındırıp, içine beni katmamak niye? Ölümcül olsun bu ayrılık. Her gün ayrılıklara çıkan yolumdan dönememekten yoruldum. Güç dersen, bende kalmadı. Sende varsa, eğer bu da varsa, alabilir miyim? Tamam, sustum. Konuşmak da aşkı bertaraf etmekten başka bir şey değildi zaten. Mutluluk desem hani, o sende yok işte. Onu kaldırdım, yastığımın altında mı, yatağımın altında mı, yüreğimin kuytusunda mı, hiç sorma. Bir tek onu kaldırdım. Biliyordum hazin sonlu vedamı... Mutluluğumu istemeye hakkın yok, ver aşk dolu günlerimin çıkmaz sokaktan kalma günahlarını, al mutluluklarımı... Bir bedel daha ödemeye gücüm kalmadı artık.