Belki

Hayatın dışında dışlanmışlıkla yaşadığımda ve bunu dışarıya atamadığım anlarda,
içime akıttığım bitmiş duyguların pisliğini arıtan bir hayat işleyişinin,
dengemi bozmasına engel olamayıp,burama kadar gelmiş kendimi boğma isteklerimi görmezden gelirken,kendimi her gün parça parça yok edişime seyirci kalacaksın belki de,içimdeki mezarlardan haberi olmayıp,uzaktan seyredenler gibi..
Ben herkes'im gibi kendime yabancılaşırken gün be gün,belki de bu olup bitenler hiç umrunda olmayacak.Satırlara döktüğüm şu acınası halimi belki gözucuyla okuyup geçeceksin,belki de hiç okumayacaksın..

Belki benim aksime şen şakrak geçecek günlerin..Arkanda bıraktıklarını umursamadan yaşamak belki de seni hiç rahatsız etmeyecek,hatta aklına gelecek olsalar bile bir şekilde geçiştireceksin..Belki de hoşuna gidecek,arkanda bıraktığın izle yetinilmesi..

Yaşattığın inandırdığın günlerin birer anı olmasını sağladığın anlar,karşındakini kahrederken her aklına geldiğinde,belki sana kıyısından köşesinden hiç dokunmayacak..
Bir insanın mum gibi erimesi,belki senin için hiçbir anlam ifade etmeyecek,sebebini bildiğin halde..

Belki bütün bunlar sadece bir anlık duygusallığın eseri,belki de sevmeseydin diyeceksin,kendini sevdirdiğini düşünmeden..Sen anlık severken,karşındakinin seni ömürlük sevebileceğini belki de hiç akıl edemeyeceksin..

Belki,birileri günden güne yaşama sevincini kaybedip,insanların yüzüne güvensizlikle bakıp nefret kusmak istemesini bilmeden,güzel günlerine gün ekleyeceksin.Her gece yatağına girerken belki aklına bile gelmeyecek,arkanda bıraktığın insanın hayata dair nefeslerini çalarak mışıl mışıl uyuduğun..Ve sen her sabah yeni bir güne uyanırken,arkanda bıraktığın insanın hala bıraktığın yerde kalmış olması da belki seni hiç yolundan etmeyecek..

Belki de konusu açıldığında,insanlıktan,sevgiden,vefadan vaazlar vereceksin,yaptığın zalimlikten hiç bahsetmeden..Belki aklına gelecek bi an ama,bikaç dakika sonra unutacak kadar da vefasız olacaksın! Sürekli insan canlısı,samimi görüneceksin,belki pür neşeler saçacaksın,geride sebebi olduğun gözyaşlarını bilip de bilmemezlikten gelirken..

Belki toplum tarafından onaylanıp örnek insan olarak gösterileceksin,arkadaşlığa sevgiye dair düşüncelerinle.Belki gururlanacaksın bunlarla ama kırdığın gururları da kimselere belli etmeyeceksin.Arkanda bıraktığın insanın nasıl parçalandığını ve artık toplanmak yerine nasıl dağıldığını hiç mi hiç hissetmeyeceksin belki de..

Sen bi yerlerde hayatını yaşarken geri de kalanın belki canı öylesine çok sıkılacak da kimseler bilmeyecek neyi var.Her şeyi ve herkesi arkansında bırakıp gitmek isteyecek bazen fakat bir şeycik de gelmeyecek elinden..Elleri başında kimseler gibi izleyecek kendini çoğu zaman çaresizce,oturduğu yerden.. Ve sen tüm bu olanları zerre hissetmeden yaşarken belki de geride bıraktığın yaşamını kesecek,en güzel en derin yerinden..


Belki ben Rumi gibi çağırmadım seni,belki de sen O'na gider gibi gelmedin,
Belki ben Yunus gibi sevemedim seni,belki de sen sevilmeye layık değildin!