Ben Küçükken

Biz yetişkinler için hep klişedir ' Keşke hiç büyümeseydik.' Cümlesi... herkes çocukluğuna dönmek ister. Çocukluk... işte bende dönmek istiyorum. Çocukluğumdan ziyade küçüklüğüme...

Ben küçükken her şey çok güzeldi. Yalan söyledim her şey güzel değildi. Ama mesela küçük bir odada 5 kardeş kalmak güzeldi. 4 buçuk yaşında hala olmak güzeldi. O minik bebeği kıskanmak. Kıskandığım için abim ve yengemin her şeyden iki tane alması güzeldi mesela. Hatta annemin hastane dönüşünü beklemek bile güzeldi. Ramazanda sahurda annemin her gece üşenmeden yaptığı mis kokulu ekmekleri yeme yarışlarımız güzeldi. Kocaman sofra olurdu gece vakti salonun ortasında çok çeşit olmazdı anne kokulu ekmek ve tabii ki vişne kompostosu... En çok kim yicek yarışı ve eksilmeyen kahkahalar soframızda bize eşlik eden en saygıdeğer misafirlerimizdi. Akşamları balkona çıkar kurardık masayı, bizimkiler okey oynardı bende yere atılan taşlardan kule yapardım. Taş seslerini kahkahalarımız bastırıyordu. O zamanlar menekşelerde vardı balkonumuzda. Karşıdan baktığın zaman imrenirdi insan. O zamanlar o kadar güzeldi ki şimdi o yüzden bu kadar bocalıyorum.

Ben büyüdükçe mi dünya değişti yoksa dünya değiştikçe mi ben büyüdüm bilmiyorum... Ya da asıl soru şu olmalı ben büyüdükçe mi vazgeçtiler benden yoksa benden vazgeçtikleri için mi ben büyüdüm bilmiyorum. Bir gün kendimi bilmediğim bir yerde adı yatılı okulda buldum. Zaten bütün ipler orada koptu. 13-14 yaşlarımda tek başına ayakta kalmayı başardım. Bütün özlemleri ilmek ilmek işledim sonrasında o özlemlerin bana kapı duvar yapacağından habersiz... Hep kendimden büyük davranmak zorunda bırakıldım. Belki de bu yüzden bu kadar çok özlüyorum çocukluğumu.

Ben büyüdükçe kahkahalarımız küçüldü. Yaptığım kuleler bir bir devrildi. Balkonumuzda ki menekşeler öldü. Oysa menekşelerin mevsimleri olmazdı her mevsim rengarenk olurdu. Ama onlar bile öldü. Soframız küçüldü. Yarışlarımız yerini uyku sersemi bakışlara bıraktı. Annemin hastane dönüşünü beklemedim bir daha hiç. O 5 kişi uyuduğumuz oda yalnızca küçük abime kaldı.

Sorsan herkes mutlu. Arada bir toplanıyoruz ailecek. Bir köşeye geçip onları izliyorum olana bitene bakıyorum da anlayamıyorum çoğu zaman. Gülüyorlar ama eskisi gibi değil. Konuşuyorlar ama eskisi gibi değil. Birbirlerine yabancılarmış gibi. Eskiden güzel olan şeyler çok güzeldi. Belki o zaman da yapmacıktı samimi değildi ama ben küçüktüm ayırt edemiyordum mutluydum...

Büyüdükçe kulelerim yıkıldı...
Büyüdükçe kahkahalarım küçüldü...
Ve sizin her vazgeçişinizde ben büyüdüm...
Sağlıcakla kalın. Menekşeleri öldürmeyin...