benliğime!!

Yağmur! Yağsın seninle perilerim, parlayan karanlıklarım gitme kal benimle... Yeniden, yeniden ve yeniden doğ hücrelerime...

Güneşin doğmasına bile gerek yok artık. Yanlış anlaşılmasın muhtaç olmadığımdan değil zaten o da benim için doğmuyor ki. Ben karanlığın ışığına da alıştım. Ondan ayrıldığımın her defasında güneşte soğumaya başlamıştı ki hissetmemek ne mümkün ve hissizliğimi hissediyorum şu an. Verdiği acının tadını algılayamayışım var ve bununla gelen donukluk ayrıntısızlık. Onunla gelen yüzeydeki o acımsı mutluluğu geçtim derinlerdeki o hep taptaze duran o iğrenç acı veren mutluluğu da anımsayamıyorum. O en çok sevmeyi unuttuğum ?sen' kelimesi bile taze olan mutluluğu benden esirgiyor kaldı ki güneş niye soğumasın ve artık bana doğmaktan niye vazgeçmesin ki. Ne yazık ki yıldızlara bakarken aldığım tadı hatırlayamadığım o gecelerin karanlığı ışıldıyor suratıma ve hiç batmak bilmeyen kendimi kandırıp doğduğuna inandığım siyahlığım doğuyor artık.