Bir Ben Vardı Oysa, Bir De Sen...

Bir ben vardı oysa; istediği herşeye sahip olmuş sadece bir ben sensiz, sessiz çığlıklar içinde...Kelimeler çıkmıyor aklımdan.

Bir düştü gördüğün, silkelenip kalktın ayağa. Azrail bile gelse ona bile baş koyabilecek bir güç hissediyordun kendinde. Oysa sen çoktan kaybetmiştin bu hayatı. Anlamak istemiyordun. Anlayamazdın da zaten. Elinden kopup gitmişti; koparmıştın bazılarını da kendin gibi hayattan. Sonsuza uğurladın hepsini. Düşleri, gerçek ile düş arasındaki herşeyi uğurladın benliğinle. Sonsuza kadar ızdırap çektirmekmiydi niyetin kendine? Sen bu oyunu kaybettin. Düş ile gerçek arasında bir noktaydın. Gerçeğe doğru daha fazla ilerleyemeden pes ettin kendine. Şimdi ne bir düşsün ne bir gerçek. Hayat ellerinden kopup gitti. Geride bıraktıklarını düşünme zaten, onlarda senden de beter halde. Ve için acıyor biliyorum. Ama gittin sen. Pes edip gittin. Oysa başkaldırmak vardı hayata. Oysa kadere, geleceğe bir bir gününü göstermek vardı. Sana ne desem de sadece bir gerçek var. Kendine yenik düştün, yenildin. Kendine mahcup oldun, devrildin. Kendine bakacak gücün yok artık. Sen bir nokta olarak yüreklerde apansız bir acı olarak kaldın...