Bir Yalnızlık Bestesiyim

Nerede biteceğini bilmediğim cümlelerin başlangıç yerine koyuyorum 'adını'. Beraber söylenen şarkıların, ıssız odalarda bestelenişine şahit oluyor kulaklarım. İçimi kabartıyorum, fırtına bozan sessizliklere. Beraberliği unutturan her saniye bir suçlu gibi bakıyor gözlerime. Senin suçun değil bu diyorum! Ben, "bir yalnızlık bestesiyim..."

Rüzgar şiddetli bir esişle tutuyor kollarımdan. İçimi sürüklüyor, yürümekten korktuğum sokaklar...Taşlarında atılmış yorgun voltalar dindiriyor yalnızlığımı. Sokak masallarıyla büyüyorum...

Yalnızlık büyüdükçe içimde, sokak masallarının bir parçası olduğumu daha çok anlıyorum. Yalnızlığın bölüşüldüğü, ölümsüz beraberlikler arıyor gözlerim, sokak tabelalarının ardında. 'Karşılıksız sevenler sokağı' karşılıyor beklentilerimle hapsettiğim yürek evimi. Dar odalardan geçiyorum, sevgisizce küçülttüğüm...Ne kadar sesime ses olsa sokaklar, sanki bir o kadar çoğalıyor yalnızlıklar...S/essiz bir yalnızlık dikiyorum seni b/içtiğim ömrüme...

Sokakların kalabalıklaştıkça kimsesizleştiği anları topluyorum her ikindi yürüyüşünde. Ve güneş batmadan ceplerime dolduruyorum yarına dair umutları. Ben hep sevmeyi seçiyorum, tekrarı olmayan karşılaşmaların arifesinde. Ayrılıkları parkelerinde öğütüyor sokak. İkimize de bir adımlık 'kavuşmak' kalıyor, atılacak bir adımı olmayan sevda sularında...Yüzmekle, uçmak arasında boğuluyor adımlarımız. Sonra hepimiz aynı şarkıyı ezberliyoruz, sokakla beraber...

"Biz bir yalnızlık bestesiyiz, beraber söylenen..."

...Sokak-lar sevgi dileniyor... 

28 Eylül 2012

Çat Kapı / Şiirkolik #köşeyazım