Bir Yolcunun Notları

Hayat denilen bu anlam karmaşasında insan neye inanacağını şaşırıyor bazen. Adımlarımız küçülürken yalnız yürüdüğümüz yollar büyüyor. Ardımızda nice hayatlar bırakıyoruz.Yürümekten sıkılmış ve yorulmuş bedenimizle kendimize bir rehber arıyoruz. Bizi hayal ettiğimiz yere en kısa yoldan götürecek bir rehber. Arayışımız gözlerimizden çıkıp dökülüyor yollara. Kendimiz gibi yolunu kaybetmiş birine rastlıyoruz. Adımlarımız hızlanıyor, yorgunluk uykusuzluk değer kazanıyor gözümüzde. Mutlu sona ulaşmak için hevesle atıyoruz adımlarımızı. Sohbetler ediyor onunla geçen saatleri günün en güzel zamanları olarak adlandırıyoruz. Nereye gittiği nereden geldiği umurumuzda bile olmuyor. Yürünecek yolun azaldığına artık çok ama çok yaklaştığımıza inanmaya başlıyoruz tüm kalbimizle.

Adettendir bir sonbahar günü yollarımızın ayrıldığını fısıldıyor kulaklarımıza. Kabul etsekte bu gerçeği, içten içe yalanlıyoruz. Bunca acıyı tek başımıza sırtlamaktan korkuyoruz. Yeni bir başlangıç değil mızmız bir çocuk gibi illede o diye tutturuyoruz. Özlemeye başlıyoruz git gide. Yollar bulmacaya dönüyor. İzlerini takip etmeye çalışsakta beceremiyoruz. Annesini kaybetmiş bir çocuk gibi göz yaşları içinde Önümüzden geçen insan kalabalıkları arasında onu arıyoruz. Belki bir gün döner diye bizi bıraktığı yerde bekliyoruz. Bekleyişin bir sonu var mı inanın bilmiyorum. Çoğu dostum çoktan beklemeyi bıraktı. Bir başka insanın peşindeler şimdi. Nereye gittikleri umurlarında bile değil. İçlerine uzun zaman sonra dolan sıcak ekmek kokulu ve ellerini yakan duygudan belkide. Yine kaybolacakları akıllarına bile gelmiyor. Belkide ben çok karamsarım.
Eminim benim gibi düşünen sayısız yolcu vardır bu hayatta. İçtiğiniz su bile farazi geliyorsa şayet sizde benden pek farklı sayılmazsınız. Geçmişin izlerini silmeden atacağım her adım ona çıkıyor. İnanın bana çok denedim benden çoktan gitmiş bir yardan gitmeyi. İki atım atayım bir şüphe bir korku kaplıyor içimi. Ya döndüyse ya dönüpte beni bıraktığı yerde bulamadıysa ? Onca çileden sonra olacak iş mi ? Koşarak dönüyorum terk ettiğim yere.Her seferinde ayrı bir hayal kırıklığı sarıyor beni.

Aylar önce kurtuluşun bende olduğunu söylediler. Bütün sevgimi hayallerimi toplayıp bir çırpıda yaktım. Her şeyin bir sonu vardır elbet biliyorum. Nasıl sevdiysem ilk günkü gibi taze ateşim. Beni kahreden bitip tükenmek bilmeyen sevgimde değil aslında. Kalbim yanarken aşkıyla onun ayazında üşümek çok koyuyor insana.