Birilerine Bayram Ya Diğerlerine

Bu bayram, TBMM'nin açılışının birinci yılında kutlanmaya başlanan 23 Nisan Milli Türkiye Cumhuriyetinin kurucusu ve ilk cumhurbaşkanı Mustafa Kemal Atatürk tarafından dünya çocuklarına armağan edilmiştir.
Atamızın çocuklarımıza armağan ettiği yıllarca şevk ile kutladığımızı sandığımız, kimi zaman sığındığımız milli bir bayram... Oysa ki ben her 23 nisanda hüzünlenirim çocuklarımızın adına, küçük çocuklarımızı kandırıp oyalamalarına, halka ve elma şekeri verip, oyuncak ve balonlar ile kandırılmışlığı na isyanım.
Bilir misiniz ki bu gün neler olacak?
Cumhurbaşkanımızdan başlayıp en küçük bürokratımıza kadar tüm ileri gelenler koltuklarından kalkacak küçük çocuklarımızı koltuklarına oturtup, onları başbakan, bakan, vali, genel müdür yapacak, sonra onlarca yazı ve görsel basını toplayıp, çocuklarımızın eline önceden hazırlanan soruları ve metinleri verip; sorup cevaplama dan sonra birkaç saat oyalayıp hediyelerini dağıtıp evlerine gönderecekler.
Adı 23 nisan adı çocuk bayramı... Çelişki bir çığ yığını, kimi çocuklarımızın yüreğinde deprem, gözleri kan kırmızı ağlamakta.
Ne olur deve kuşu gibi gömmeyelim başımızı kum yığınına, bakalım etrafımıza, stadyum veya okullarda rengarenk giymiş çocuklarımızla sevinçlerimizi paylaşırken, bu gün kaportacıda çıraklık yapan gözleri kömür karası Cabbar'ı, aynı gün stat girişinde kan ter içerisinde su satan Halil'i, trafik lambalarda tehlikeyi kucaklayıp araba camı silen Mehmetleri görelim,peki onları neden bu oyuna almıyoruz ki? Birkaç saatliğine de olsa onlarda o makam koltuklarına oturtup, hediyelerle sevindirmiyor uz ki? Sonra bu sokak çocukların ellerinden tutup diğerleri gibi okul çocuğu yapmıyoruz?
Yazdıkça isyanım alevleniyor, yangınlara dönüyor yüreğim, bitmiyor ötekileştirdiğimiz çocuklarımızın yarına dair felaketleri... Sur dibinde bali çeken çocuklar düşüyor aklıma, zehir çeken küçük ciğerler beliriyor her nefesimde, isyanlarım patlamaya hazır el bombası, yutkunuyorum istemeden,siyah beyaz,soğuk sıcak oluyorum,gelgitlerim çoğalıyor. Mengene arasında, felaketim oluyor düşüncelerim.
Keşkeler bitmiyor yine, Bugün böylesine güzel bu çocuklar, ya yarınlarda? Ve diğer çocuklarımızın ruh hali ne durumda?
Düşünelim tekrar!.. 23 nisan kutlamaları için stadyuma giriyoruz elinden tutuğumuz çocuğumuzla, bir den su istiyorum diyor,kapı girişinde aynı yaşlarda diğer çocuk elinde dolu iki poşet kan ter içinde su satıyor. Ayakkabısı yırtık, üstün de yarım kollu eskimiş fanila? Biri eğlenecek diğeri kahredecek. Peki bayram kimin? Hangisi çocuk? diğeri değil? Keşke bu bayramı ulusun tüm çocukları aynı şartlarda, göz bebekleri parlamış, pür neşre içinde, çığlık çığlığa kutlaya bilseydiler. Keşke onların yarına umut, huzur, sevecenlik sunabilseydik...