Birilerine Çok Fazla Anlam Yükledik

Hak etmeyen insanlara değer verdik cümlesi aslında çok yanlış bir cümle .
Değer verdiğimiz insan aslında hep öyleydi biz onu gözümüzde çok fazla yücelttik Onu değiştirmeye çalıştık .Çok fazla önemsedik ,çok fazla anlam yükledik o zaten nankör ve içten pazarlıklı kolayca insan harcayan bir insandı biz onu erdemli onurlu bir insana dönüştürmeye çalıştık .

Hep verdik bize yaptığı yanlışlara rağmen onunla birlikte yola devam ettik alttan aldık kişiliğimizden taviz verdik .
Değerlerimize bize sevdiklerimize saygısızlık etmesine müsaade ettik karşısına kendi ayağının üzerine duran güçlü sağlam karakterli bir birey olarak çıkmadık.
Hep alttan aldık ,kendimizi küçük görüp onu yücelttik küçük görmesine müsaade ettik .Kişiliğimizden taviz vererek fedakarlık edip onu mutlu etmeye çalıştık .Oysa mutluluk saygı ,sevgi ,hoşgörüden ibaretti ve iki kişilikti . Böylece o kendini kusursuz sandı bizi gözünde küçülterek yok saydı biz onun yok saymasına tacizlerine hakaretlerine rağmen hep düzelmeye çalıştık .
Böylece kusurlu görülen , hatalı önemsenmeyen yok sayılan taraf olduk .Ona karşı karakterimizle kişiliğimizle karşısında dimdik durma yerine hep onun istediği gibi olduk .
Kendi kişiliğimizi kendimizi,kendi isteklerimizi arka plana attık .
Bizim de insan olduğumuzu bizim de saygıya ,sevgiye ,konuşmaya birileri tarafından anlaşılmaya ihtiyacımız olduğunu hatırlattığımız gün saldırıya uğradık .
Hakkımız olan karşılıklı iyi niyet hoşgörü bir lütuf gibi sunuldu .
Ve hiç geciktirmeden karşılığı geri alınarak.
Hakkımız olan saygı ;hakkımız olan sıcak bir gülümseyiş ,küçük bir iyilik lütuf gibi sunuldu hiç geciktirmeden hemde kat kat fazlasıyla karşılığı alınarak.Oysa çok fazla değer verdiğimiz insan verdiğimiz değeri hak etmeyen iyilik karşısında nankörlük eden hep kendini düşünen bencilin tekiydi .
Biz onu olmadığı bir kişiliğe olmadığı bir kalıba sokmaya çalıştık ve kalıp dar geldi içine sığmadı dışarı taşarak kendi kişiliğine döndü.
Biz onursuz bir insandan onur beklediğimiz "
kişiliksiz bir insanı erdemli bir insana dönüştürmeye çalıştığımız için yorulduk; yıprandık ,yaralandık ,zayıf düştük ,yenildik yalnız kaldık ,kullanıldık kullanılmış hissettiğimiz için değmeyecek birine bütün bu emekleri verdiğimiz için kendimize kızdık .
Üzüldük !
Aslında hak etmeyen biri değer vermediği için değil hak etmeyen birine değer verdiğimiz için kendimize kızgınız .
Kendimizi affetmediğimiz için yalnız ,onu hayatımızın merkezine koyduğumuz için kimsesiz sahipsiz hissediyoruz .
Mutlu olmak için birilerini hayatımızın merkezine koyduğumuz için ;hep biz değil o merkezli yaşadığımız için ,mutluluğu yaşamda değil başkasında aradığımız için ,ben merkezli düşünemediğimiz için o insan gittiği zaman boşlukta savruluyor tutunacak birilerini arıyoruz.Oysa tutunmamız gereken ilk şey yaşama sevinci ve tutacağımız ilk el kendi elimizdi ...