İnsan Çölünde Yalnızlığa Sarılan Yüreğim

Sükut eyle yüreğim, 

ben beni taşıyamazken yorgunluğuma düşer gölgen.

Ah benim iyimser hallerim!

Herkesi kendin gibi bilen ve incinen kalbim. 

İnsanların gülüşüne aldanan şaşkın hallerim.

Kendime kızgınlıklarım,  

Geçmek bilmeyen kırgınlıklarım...

Her seferinde yara alan iyi niyetim. 

Ah benim insan, çölünde yalnızlığa sarılan yüreğim.

Kendine dönüş yolunda kan revan içinde kaldın ya...

Bu son olsun...

Yeter!

İnsanlarla bir arada bulundukca onları daha iyi analiz edip, tanıyabiliyorsunuz.

Onların gerçek yüzünü gördükçe kim ne demiş, nasıl düşünmüş umursamıyorsunuz.

Zamanla gözünüzde büyüttüğünüz o insanlar ne kadar küçük ve değersiz olduklarını anlıyorsunuz. Artık eskisi gibi anlamlar yükleyip, kıymet vermiyorsunuz...

İsteyen kendini nimetten ve bulunmaz hint kumaşı saysın. İsteyen beni hiçe saysın, görmezden gelsin hiç umurumda değil...

Kapasite önemli, küpün içinde ne varsa dışına o sızıyor! 

Çünkü ben kendimi seviyor ve önemsiyorum!

Beni mutsuz eden, bana bir şey katmayan insanları boş verdim, hoş gördüm...

Bir merhabayı bile haketmeyenler var etrafımızda...

Kimse kırılmasın, incinmesin diye sustuğum yeter.!

Ben her şeyin üstesinden geliyorsam, herkeste üstesinden gelebilir.

Bu aralar bir tuhaf olduğum doğru.

Varsın bana ukala desinler,

Varsın kendini beğenmişlik sansınlar.

Çünkü insanları tanıdıkça, yalnızlığın ne kadar iyi güzel bir duygu olduğunu anladım. 

Çok olup hiç olacağına, sizi anlayan, naif, dürüst ve kişilikli bir kaç dostunuz yada arkadaşınız olsun yeterli...

Bu yüzden bir karar aldım bundan sonra kafama göre takılacağım.

Bazen vurdumduymazlık iyidir.

Kendimle barışık biriyim, huzuru seviyor, mutlu olmayı hakkediyorum!

Ahhh keşke aklımı daha öncede böyle kullanabilseymişim. 

Yüreği beş para etmezlere büyük anlamlar yükleyip kendimi heba etmezdim!

Şimdi anlıyorum ki, vurdumduymazlık huzura açılan kapıymış.

Kendine verdiğin değer miş...

Biraz geç oldu ama, nihayet sonunda anladım...

Ve anladım ki, herkes yüreğinin büyüklüğü kadar insan

Gerisi teferruat...

Gülşen Polat