Bulma - Delilik Hakkında Açık Açık

Bak bana!
... anılar gibi beyazım... yerlere dağıldım tüm kelimelerimle, ancak doğru olanları bulamıyorım. Gözlerimi kapatıp onları avuçluyorum, üzerine döküyorum ve o zamanki üzüntüyle güvenine diktiğim yamalardan vücudundan akmaya başlıyorum... çatlakları neyle doldurabileceğimi bilmiyorum...
Bunun için senden akıyorum... oluk oluk...
Nekadar nefesin kaldı ve aramızdaki yolun beklemediğin kadar kısa olduğunu düşünmüyor musun? Buldun mu beni... kendini buldun mu? Yatmadan önceki kısa kahvenin kokusunu dağıtan o sessizliklerde var mıyım hala? Saçlarında ve ellerime nakşettiğim tenindeki ben takımyıldızlarında var mıyım... ? Ya sevişmelerimizden yatağında sabaha kalan gamzelerde var mıyım...
Bunun için beyazım!
Aynaları da kapattım... Onlarda seni görebileceğimi söylerdin hep, kendi gözlerime yeterince bakarsam. Bu gün aynalarım da beyaz. Onları baharın yanmış beklentileriyle, yazın kör haykırışlarıyla ve sonbaharın sessizliğiyle örttüm... kışa erebilmem için... bizi kavuşturan yollar da beyaz olsun diye...
Bana acı veren, her sabahın kalbime kazınan izlerle işaretlenmesi, yokluğun değil... Acıyan, sabahın kendimizi birbirimize inşaa ettiğimiz o kısmı.. dönüş yolları bulabilelim diye... birbirimizi maske dolu günlerimizde tanıyabilelim diye... birlikte akalım diye... başkaların beklentileriyle boşluklarımızı dolduralım diye...
Bu yüzden beyazım!
... bana şafakta hediye ettiğin kansız gelincikler gibi... ve eve dönüş yolumdaki kavakları hiçbir zaman sarmadığın beyaz tuvaller gibi...
... yazamayıp yerlere dağıttığım tüm o kelimelerden... beni bulman için...... seni saçlarındaki beyazlarda beklerken...