Çikolataya Alerjim Var

Küçük bir kız çocuğu, yere düşmüş boş çikolata paketine baktı. Ne zamandır her yerde bu paketlerden görüyordu ve tadını çok merak ediyordu. Ama almaya parası yoktu ailesinden de istemek istemiyordu çünkü paraları olsa zaten vereceklerini biliyordu. Okula her gün aynı beslenme çantasını götürürdü, peynirli zeytinli ekmek ve su, yemeğini yerken okulun arka bahçesine geçerdi, beslenmesini yerken onu kimse görsün istemezdi çünkü hem utanır hem de çocukların elinde ki paketleri görmek istemezdi. 

Bu şekilde yıllar geçti o zamanlar kimse bu durumu fark etmemişti; bizim kızın o paketlerden hiç almadığını. 

Orta okul zamanında yakın arkadaşları oldu, artık yalnız yemek yemiyordu, hep birlikte sınıfta yerlerdi. Bir gün arkadaşlarından biri ona çikolata uzattı "Sen de ister misin?" dedi. Bizim kız, hemen "Hayır, teşekkür ederim" dedi, daha önce hiç çikolata yemediğini bilmelerini istemiyordu. Israr etti arkadaşı, aklına bir yalan geldi;  "Benim çikolataya alerjim var" dedi. Bir insanın çikolataya alerjisi olur muydu? Bunu bilmiyordu ama güzel olan arkadaşları da bilmiyordu. O günden sonra her çikolata ikram edildiğinde çikolataya alerjim var dedi. Artık parası vardı ama almak istemiyordu, galiba bu yalana kendisi de inanmıştı. Bu durum böylece devam etti lisede bile hala herkese aynı şeyi söylüyordu, çikolataya alerjim var.

Anlamsız bir şekilde çikolataya küsmüştü çok istediği zamanlarda alamamıştı ya hani onu şimdi de almak istemiyordu. Nedensiz bir gurur işte.

Sonunda beklenen gün gelip çattı, cesaretini topladı, nasıl olsa kimse içinden geçenleri bilmiyordu, hadi ama bir tane alabilirim dedi kendi kendine. Sahilde yürüyordu, yalnızdı, etrafta pek kimse de yoktu, bir kaç damla gözyaşı aksa bile kimse nedenini anlamazdı.  Bir büfeye yaklaştı, "Bir çikolata verir misiniz?" dedi. Aldı ve uzaklaştı, çocukluğunda boş paketlerine uzun uzun baktığı çikolata elindeydi ve kendini çok tuhaf hissediyordu. Paketi açtı ve bir ısırık aldı ama yutamadı, çok şekerliydi, tadını sevmemişti, biraz da acı gelmişti, ilk kez yediği için olabilir miydi? Bilmiyordu, ama sevmemişti işte.  Yüzünde kocaman bir tebessüm belirdi, demek ki bu zamana kadar hiç bir şey kaybetmemişti, almış olsa da zaten yemeyecekti. Kendini çok iyi hissediyordu kalan paketi çöpe attı, keşke daha önce deneseydim, dedi, bunca zaman boşu boşuna inat ettiği için kendine kızdı.

Ardından mutlu mutlu evinin yolunu tuttu. O günden sonra ona çikolata ister misin diye soran herkese "Çikolataya alerjim var." demek yerine, gururla "Ben, çikolata sevmiyorum." dedi ve bunu söylerken sesi de artık hiç buruk değildi...