Çocukluğumu Arıyorum

Yok usta yok, burda da yok. Son bir ümitle parktaki salıncağın arkasına baktım, malesef yine yok. Ne mi arıyorum ? Tabiki de çocukluğumu arıyorum. Yer yarıldı, yerin dibine girdi sanki. Bu böyle olmayacak yahu. Gazeteye kayıp ilanı vermek lazım. Üstüne de büyük meblağda para ödülü. Öyle yapsam nasıl olur acaba ? Belki faydası olur, bilemedim şimdi. 

Hep yaramazlıklarım, ağlamalarım, mızıkçılığım aklıma geldikçe, eski fotoğraf albümünü karıştırmaktan geri durmuyorum. İlla ki bir resimde yakalarım o anı diye çabalıyorum. Ama sadece onlar da bir müddet sonra geçersiz hale geliyorlar. Hani canlı canlı çocukluğum, karşıma gelecekti ? Hatırlayamadıklarımı da, gelip günlük defterime yazacaktı. Bak işte o da olmadı be usta.

Neyse bu gece güzel bir şekilde uyuyayım. Yarın ilk işim, kuşların kanatlarına dokunmam olacak. Belki çocukluğumun yerini söylerler de, ben de bu ızdırabtan kurtulurum.