Dem

Birinci Dem
Üşüyorum.
Karlar eziliyor ayaklarımın altında.
İki adımın birincisi çok ağır. Babama emanet ediyorum.Onun puslu bir Kasım günü bana aldığı paltoyu öpüyorum. Paltom Gogol kokuyor, birde şarap.
Birazda ıslak.Petroviç Usta'nın gözlerine değiyorum.Yıldızlar çok uzak.
Sarhoşum, kafamın içi kalabalık. Yanımdan geçiyorlar.Üzerimden geçiyorlar.
Sarhoşluk kafamın içinde,resmediyorum.

İkinci Dem
Üşüyorum.
Karlar eriyor ayaklarımın altında.
Şu şarap diyorum, her içişimde cehennemi süslüyor. Cenneti bütün ağlayan kadınlara armağan ediyorum. Kadehim her boşaldığında, cenneti çocuklarla dolduruyorum.

Üçüncü Dem
Ölümü ne kadar tasvir edebilirim? Nasıl yaşayabilirim? Sömürge zihniyetler uçuyor, kafamın üzerinden.
Korkularım, kendime olan yabancılığım ve anlamsızlığım karabasan gibi ruhumu emiyor. Kurtulmak için çabalıyorum, fayda etmiyor.
Uykularıma bölünüyorum.

Dördüncü Dem

Affet beni yalnızlığım.Nerden bilebilirdim ki senden istediğim şeylerin senin sonunu getireceğini.
İnsanmış;yalnızlığından medet umarmış,yalnızlığından kurtulmak için,anladım.

Beşinci Dem

Şair saatini kurdu.
Şair şiirini kurdu.
Uyanamamak ve yazamamak arasında yaşadı, durdu.

Not:Beşinci dem yazılamamış,yaşanmıştır.