Diğergam olamadık vesselâm

Maalesef günümüz insanının en büyük sorunlarından biri;''Birbirimize tahammül edememek'' tir...
Şöyle bakıyorumda çevremdeki insanlara bir çoğu yalnızca kendini düşünüyor ve yalnızca kendine aşık...
Bazısı kariyer,bazısı mal-mülk,bazısı ise mutluluk peşinde...Ama yalnızca kendi için....
Tüm bunları yaparken çoğu zaman aradaki yaşamını oluşturan aslında ona güç kaynağı olan hatta onu yaşatan temeldeki değerleri unutuyorlar...
Gözlerini bazen öyle bir hırs bürüyor ki kendilerinden başka kimseyi göremez hale geliyorlar....
Onlar için ne eş,ne çocuk, ne dost ne yakın akraba ne de çevre önemli değildir artık...
Onlar zannederler ki eğer onlar kazanırsa,onlar başarırsa,onlar doruğa ulaşırsa işte o vakit onlardan başka mutlu bir insan olamaz...
Bunun için tüm değerlerini,tüm varlıklarını,her şeylerini dahi feda ederler...
Çünkü onlar için tek önemli olan kendi egolarını tatmin etmektir...Ya da kendi egolarını tatmin ettiklerinde gerçek mutluluğa uaşacaklarını zannederler...
Ama ne zaman ki her şeyi elde ettiler,ne zaman ki egolarını tatmin ettiler,ne zaman ki doruğun en yüksek noktasına ulaştılar işte o vakit onları hiç beklemedikleri büyük bir sürpriz beklemektedir....
İşte o büyük sürprizin adı ''YALNIZLIK'' tır..
O ana kadar hiç akıllarına getirmedikleri,asla düşünmedikleri ya da hep unutup gözardı ettikleri yalnızlık işte o en yüksek nokta da onları yakalayıverir...Hem bir daha onları hiç bırakmamacasına...
Belki o an istedikleri,bekledikleri zaferi kazanmanın sarhoşlu ile yalnızlığı hissetmeyebilirler çünkü o an zafer kutlamaları onların tüm benliğini kaplar ve ondan başka hiç bir şey düşünüp hissedemezler...
Ama ne zaman ki o zafer sarhoşluğu tükenmeye ve etkisini kabetmeye başladı işte o vakit yalnızlık kapılarını çalmaya başlar...Ve kapıya dayanan yalnızlık insan ne kadar istemesede bir yolunu bulup kapıdan içeriye mutlaka sızar...İşte ondan sonra olan olur...
İnsan artık yalnızdır ve ebediyete kadar da ona mahkumdur....
Bir ara yalnızlıktan kurtulmak için geçmişine,geçmişte kaybettiklerine,geçmişte yok saydıklarına dönmek ister ama geriye dönüp baktığında onu ne bir bekleyen ne de onun peşi sıra gelen vardır...Bunun farkına varınca tekrar ileriye döner ve tekrar bir yükselişe geçmeye çalışır ama artık çok geçtir onun için çünkü o çoktan en ileriye en yükseğe ulaşmıştır ve o andan,o noktadan itibaren ulaşılacak ya da erişilecek bir yer yoktur...Orası son noktadır...
Ve nihayet anlar ki yalnızlıkla başbaşadır artık...
İşte o an sol yanında cızzz diye bir acı oluşur ve içinde çok şiddetli vicdan muhasebesi başlar...
Sonuç ise pişmanlık....
Ama maalesef bu onun gerçek ödülüdür...
Halbu ki azıcık diğergam olabilseydi,azıcık onu meydana getiren ona gerçek kişiliğini veren değerleri koruyabilseydi asla yalnızlıkla karşılaşmaz dı...
Onun için diyorum ki;lütfen siz siz olun hiç bir zaman ''Ben' merkezli yaşamayın ve her daimde ''Biz'' merkezli yaşamaya gayret gösterin....
Ha biraz DİĞERGAM olun....
Bakın işte o zaman gerçek başarıyı yakalar ve yaşamın gerçek tadına varabilirsiniz....