Elzemim

Nasıl bu kadar uzak düştük birbirimize... Ruhsuz kalan bedenlerimize nasıl kan olamadık seninle... Oysa en köhne en ıssız kentlerde, dipsiz kuyularda ve çıkmaz sokaklarda beraberdik hep. Elele, cancana... Ne zor günler atlattık biz o hayalet şehirde...
Kafa tuttuk her hücresiyle bir düzene. Kapılarımız yumruklandı kimi zaman, sevgimiz suçlandı bazen... Ama hep omuz omuzaydık be sevgili... Tüm bunlar yaşanırken bile nasıl da huzurluyduk...
Gündüzleri iki zırhlı süvariydik herkese karşı. Sadece bize ait yuvamızda ise iki kırık kalptik birbiri için atan... Sevgimizle besledik her şeyi. Hep sorardın ya burası neden bu kadar güzel kokuyor her daim, burada nefes almak neden bu kadar hafifletici diye... Sevgimizin kokusuydu aldığımız, sevdamızdı soluduğumuz. Şarap kadehlerini gölgeleyen ve bizi sürekli sıcak tutan aşkımızdı kokulu mumlar değil... Bomboş salonumuzda vals yaparken her hücrene sarılan ben değildim gözlerimdi, sevdamdı seni böyle alıkoyan...
Benim hayatımı beklide ruhumu karartan o şehre gittiğimden hiç pişman olmadım. Hayatımın en elzem enderini veri Tanrı bana orada nasıl pişman olurum...
Şimdi neden her şey böylesine olanaksız?
Sen beni seviyorken ve tapıyorken ben sana bütün bu acılar niye?
Neden yalnızlık?
Sevgiyi görmüyor mu bu hayat?
Oysa sözlerimiz vardı bizim hani birbirimizi bırakmayacaktık... Şimdi biz nerdeyiz ey sevgili... Hayatımızı kazanmaya çalışıyoruz değil mi? Ama hani biz birbirimizin hayatıydık... Öyleyse bu çaba niye... Kim için... Cevap ver de çıkar beni bu kör kuyulardan, ışığım ol yine yollarıma, amacım ol daim...
Gel beraber kafa tutalım yine düzene... Hadi gel de karşımıza alalım baştan uca herkesi...
Ben buradayım sevgilim... Bıraktığın yerde bir elimde şarabım bir elimde sigaram bomboş salonumuzda hayatımızın valsi için seni bekliyorum...