Ey Hayat
Hayatı sorgulamadan yaşamak isterdim...Umarsızca,pervasızca,bir dakika sonrasını düşünmeden.O anı doya doya hissedip,yarının endişesine kapılmadan.Etrafıma dostane gülücükler savurarak;bir gün gülen gözleriminyaşlarla dolacağına aldırmadan.Sımsıkı tutunmak isterdim sevdiklerime,sırtımı dayamak,onların gücüyle yenilemek kendimi.Günün birindesevdiğim insanlar tarafından elinin tersiyle bir kenara itilmeyi aklıma getirmeden...
Ey hayat!Seninle sende varolmak hem çok kolay,hem de çok zor.Bir sonbahar günü,evinin penceresinde düşen yaprakları izleyen canyoldaşına kahve sunan teyzenin gözlerinde ne güzel duruyorsun.Ne var ki,sevdiğini zannettiği eşinin yollarını gözlerken,onun yavaş yavaş uzaklaştığını seyreden kadına da çok acı çektiriyorsun.
Sabır...Ne güzel bir haslet.Yüzünü ekşitmeden acıyı yudum yudum içeceksin.Neden,niçin diye sormadan...?Hoştur bana senden gelen/Ya gonca gül yahut diken/Kahrında hoş lütfunda hoş?diyerek,Eyyup Peygamberin yaralarına sabrı gibi bir sabır.Her türlü acıya ve sıkıntıya ?şükür ya Rabbi? diyebilmek...
Peki ya o yaralar bedenin görünen kısmında değil de,ta yüreğinin içinde çıkarsa..Benliğini çepeçevre sarar,düşüncelerine ket vurursa..Gönül tellerinin akordu bozulursa..Duygularını kemiren bir kurt olursa bu yaralar...İşte o zaman ,belki Eyyub'un sabrı bile yetersiz olacaktır insana
Artık acıyı yudumlayan insan yüzünü ekşitecektir çaresizce.Bir süre sonra belki bu ekşimiş yüzün gözleri öfke ve hesap soracaktır etrafa.Haykıracaktır gönlündeki yaraların sahiplerine niçinleri.Belki de zamanla bu yaralarına ilaç arayacaktır geçici de olsa.Çünkü bilir ki gönlündeki yaraların tedavisi çok zordur.Ancak ilk açılan yaraların acısı kadar büyük olmayacaktır sonrakilerin acısı.Ya o acıya alışacaktır,ya da acılar onunla bütünleşecektir.
Cismani varlığının dost ve arkadaşları çoktur.Herkesin sevdiği bir insandır belki .Ancak ruhu yalnızdır.Duygularını paylaşamaz kimseyle.Güvenemez,sığınamaz,açılamaz.Çünkü açık değildir etrafındakiler.Hep gizlenen bir şeyler vardır ondan.Dürüstlük bekler ama nafile Verilen sözlere inanmak ister ama yine nafiledir beklentileri.Artık onun için hayal kırıklıkları çok doğaldır.
Böylesi yaralı bir hayatı bile sorgusuzca yaşamak ister.Çok zordur bu onun için.Duyarsız olabilmek için yoğun çaba sarfetmesi gerekir.Nereye gideceğini nasıl davranacağını bilemez.Boşveremez bir türlü içindeki yaraların acısını.Ama acıyı çeke çeke varolduğunu haykırır hayata..Söz verir yaralı benliğine;her zaman başı dik,mağrur,güçlü ve sonsuza dek dost kalacağına..........
