Eyvallah Treni

Bilmesin bir daha ne çok sevdiğimi. Bilse de bilmesin ben göçebe kuşlara göçebe kulun gidişini öğretirken. Kalbimdeki sancı memleketi elli derece sıcakla yaz'a meydan okuyor gibi. Ben onu öyle bir sevmiştim ki küçüldükçe küçülmüştüm aşkın karşısında. Artık her damla bir eyvallah treni bana, durdurma beni aşk! Beni sevmeyen bir adamın ıslak gölgesinde kalbimdeki alevleri söndüremeyeceğimi biliyorum. Bağışladım zamanla kalbimden kan akıtan gençlik hırçınlıklarımı, büyütüyorum kalbimi kendi yapboz cennetimde...

Son kez ona ağlıyorum aşk! Islak gölgesinin bana kavuşmaz düğmeleriyle vedalaştırıyorum ona dair yağmurlarımı; eyvallah trenim bir kişilik bilet alıyor çoktan acımışlığıma... gelmesin ardımdan, gelmez ardımdan; eyvallah aşk! Üvey cesaretinin zengin kavuşmalarıma fakir eller sunduğu yasak sokaklardan bir elma aşırdım giderken sessizliğime karışmasın kimsecikler...

Bedava kabulüne gerçek bir eyvallah bu. Tamam, giderim, silerim; adını öpmez kalbimin buselere doyulmaz tadımlık inatları; ve bir daha çiğnemem sen salkımlı sevda günahlarını...