Farkındaydım onlar bunu bilerek yapıyordu.Herkes "ben"i duymamazlıktan geliyordu

Hayır boşuna beklemeyin bu sefer şiir yazmayacağım.Hoş becerebiliyor muyum?
Orasıda ayrı bir mevzu ya neyse diyerek devam edeyim...
Canım sıkıldı evet,aslında neye sıkıldığını bilmiyorum deyip geçiştiresim var kendimi ama nedenini biliyorum ve içimdeki ses sağolsun beni yine rahat bırakmıyor...
Sizlerede bahsedebilirim ama durun kendime bile itiraf edememe durumu söz konusu.


Hani olur ya...Bu anı sanki daha öncede yaşamıştım dersiniz hatta buna bir isim bile bulmuşlar "deja vu" diyor diğerleri.Her neyse işte yine o anlardan biri gibiydi sanki,fakat kişiler farklıydı ama eminim bu anı yaşamıştım işte.
Sözler aynıydı,gidişler aynıydı.
Herşey aynıydı da bu sefer ben farklıydım.Değişmiştim bir/kaç/ nedenden ötürü üstelik bunu yeni yeni farkediyordum.
Eskiden olanlar olmuyordu sanki daha kolay sindiriyordum gidişleri ya da durun kendimi öyle kandırıyordum.Ama kendimi kandırıyor olamam değil mi? Yoksa yine kırılan kalbimin çatırdıları duyulurdu,gözlerimdeki inci tanesi yaşlarım intihar ederdi.Ama olmadı,inanabiliyor musunuz?
Bir ölü kadar sakin ve tenhaydım.
Acaba Björk'ünde şarkıda dediği gibi ölüyü mü oynuyordum?Ya da çoktan ölmüş müydüm?


Bağırıp çağırıp bir şekilde sesimi duyurmam gerekiyordu farkındaydım.Ama sorun şu ki bunu nasıl yapacağımı bilmiyordum.Bende de ağız vardı diğerleri gibi,dilde vardı ama olmuyordu işte.
"Hey!Ben burdayım" demek istiyordum ama diyemiyordum. Daha doğrusu diyordumda duyulmuyordu.Gizlemeyeceğim pekala korkmaya başlamıştım kendimden.
Farkındaydım onlar bunu bilerek yapıyordu.Herkes "ben"i duymamazlıktan geliyordu...