Gerçek Sevgi Neydi

Gerçek sevgi… Herkesin ağzında aynı kelime, aynı hece, aynı ses. Ama kimsenin içindekiyle kimsenin tanımı birbirine uymuyor. Kiminin sevgi sandığı, alışkanlığın gölgesinde büyüyen bir bağlılık; kiminin sevgi dediği, yalnız kalmaktan korktuğu için sarıldığı bir avuç sıcaklık. Fakat gerçek sevgi… O bambaşka bir yerde duruyor. O, bir kelimeyle açıklanamayacak kadar geniş, bir ömre sığmayacak kadar derin, bir insanın yüreğinde taşıyabileceği en ağır, ama en güzel yük belki de.

Gerçek sevgi, birinin yanında olmayı seçmek değil sadece; onun yanında kalmayı bilmek. Rüzgâr tersinden estiğinde, hayat sırtını döndüğünde, herkes yavaştan uzaklaştığında bile “Ben buradayım” diyebilmek. Ama bunu söylerken karşılığını beklememek, bir teşekkür bile istememek… Çünkü gerçek sevgi, takas değildir. “Ben bunu yaptım, sen de bana bunu ver” diyen bir denge oyunu hiç değildir. Gerçek sevgi, karşılık için değil, içindeki ses susturamadığı için akar insandan.

Gerçek sevgi, sessizdir çoğu zaman. Bağırmaz, gövde gösterisi yapmaz, sahne ışığı istemez. Bir bakışta saklanır, bir dokunuşta gizlenir, bir cümlenin yarım kalmış yerinde nefes alır. Bir insanın sesini duymadan bile içinin hâlini anlamaktır bazen. Onun gülüşündeki titremeyi sezmektir, bir şey söylemese de neye kırıldığını bilmek, suskunluğunun hangi köşesinde kaybolduğunu fark etmektir.

Aslında gerçek sevgi büyümez, büyütülür. Emek ister, zaman ister, sabır ister. Her duygu gibi inişi çıkışı olur; ama her defasında yeniden sarılacak bir sebep bulur insan. Gerçek sevgi fedakârlıktır…Onu yalnız bırakmamak, kimsenin göremediği anlarda bile yanında durabilmektir.Gece çökerken karanlığına ışık olmaktır.

çünkü karanlık, insanın en çok korktuğu yerdir ve sevdiğinin karanlığına cesaretle girebilen insan gerçekten seviyordur. Onun gecesine ışık olmayı istemektir; gölgesine bile güven verebilmektir.Gündüzleri güneşe gölge olmaktır gerçek sevgi…

Onu sıcaktan korumak değildir yalnızca; yandığında yanında durmak, yıkıldığında yeniden ayağa kaldırmaktır. Sevmek, bir insanın hem güneşini hem gecesini taşıyabilmektir. gerçek seven, onun en karanlık gecesinin içine bile korkmadan yürür.

Gerçek sevgi, kıskanmak değildir; kaybetmekten korkmaktır sadece. Sahip olmak değil, yanında durmak istemektir. Kontrol etmek değil, anlayabilmektir. İncitmekten çekinmektir, incindiğini bilse bile sessizce beklemektir. Ve bazen de bırakmaktır… Çünkü gerçek sevgi, tutmak kadar bırakmayı da bilmektir; sevdiğine zarar verme ihtimalini fark ettiğinde geri adım atabilmektir.

Ama en çok şudur:Gerçek sevgi, insanın kendini unuttuğu yerde başlar; ama kendini tükettiği yerde biter.İnsan sevdiğini sahiplenirken kendini kaybetmemelidir. Çünkü gerçek sevgi, iki insanın birbirini yüceltmesidir; birinin diğerini yok etmesi değildir. Bir kalbin diğerini bastırması değil, yan yana büyümesidir. Birinin düşerken diğerinin kaldırması, biri yorulunca diğerinin omuz vermesidir.

Gerçek sevgi neydi biliyor musun?İki insanın birbirine aynı anda dokunabilmesi değildi.Biri parçalanırken diğerinin aynı yerden sızlamasıydı.Biri susarken diğerinin içinden tamamlayan cümlenin yankılanmasıydı.

Ve belki de, hiçbir yere ait hissetmezken bir insanın yanına oturduğunda“Buradayım, diyebilmekti….