Göç../2.BölümAraf

ve kapı açıldı...
ve ben kendimden göç/tüm..
kendimle yüzleştim...
göç...
bir sürgünün masalında, kendinden kaçanlara,başka hayatların acılarına sürüklenler adına yazıldı..
benim kapılarım kapalıydı, göçlerim bana sadık kalmadı..giden bir yarımı aldı gelen ise solmayan yanımı kundakladı..
hiçbir şehir şahit olmadı, kendimi terkedişime ve hiçbir şair acıma satırlarıyla boyun egmedi..
tokmagında hüzün eşiginde hayalet adımlarım vardı..
dogdugum yerden biliyordum, karanlıga hüküm sürülmezdi..ve kendinle koskoca bir şehri sürükleyemezdim.
herkes kendine biraz göç/tür..zaman/sızı/dır,geç kalmıştır ve kapıları ardına kadar açmamıştır..
bedenine sürülen gurbetlere inat başladı göç ve sonra otubus camında can verenlere bugulu bir sitemde yol aldı..
aydınlıkta karanlıgı yaşayanlara,bir dogdu bir battı güneş..ve ayrı şehirlerde acı ceken aşklara,şehirler eşlik etti, kapattı ışıklarını,,ve sonra sürgüne tanıklık etti..onurluca.
göç kendini yazmıyordu, kendinden göç/yordu,,,yazar/ken...
kalabalıkta yalnızlıgını haykırıyordu ve hiçbir peronda bu kadar yetim kalmamıştı..silik bir adresin nakaratında miadını dolduran küçük bir kıza yoldaşlıktı ve iki yakasıından tutmuştu fatihin şehrini,hesap soruyordu,ayrılığına..gidenin kendinde ne çok kaldığına
bu kadar acıyı neden bıraktığına...
herkes biraz kapalı kapıları zorlarken,benim kapalıydı,, içeri girmek yasaktı...
içerlenmek ise günah..
hiçbir keşke'nin koynunda,pişmanlıkla uyanmadı/m sabahlara..yüzümü yüzsüzlükle yıkamadı/m..
göç,,sürüklenen acemi adımlarında,terkedilişine, yoklugunu biliyordu..denize nazır bir düştü...
ve yazar o sandıgınız kapıyı açmadan zaten düş/tü..ve gördü...


ve kapı kapandı...