Hayat

insan hep uzak sanar kendinden ölümü ama öyle bir an gelirki hisseder soguk yüzünü ölümün .hiç hesapta yokken hayatınızla ilgili ögrendiğiniz hastalığınız yıkar sizi.ölümü bütün soğukluğuyla bedeninizde hisedersiniz yıkılırsınız karanlıklar içine düşersiniz o karanlıkta kendi kendinize kalır hep geride bırakacaklarınıza aglarsınız.
hastalığınızdan utanır,insanların size acımasını istemezsiniz.kafanızda hep yanlız oldugunuzu düşünür sünüz. yanınızdakiler çoktan el olmuştur.bakarsınız bu yükü taşımak çok zor geldiğinde sevdiğinize açılır anlatırsınız belki sizden çok uzaktadır ama sesiyle ruhuyla size destek olur güç alırsınız hastalığınız çok korkkutmaz.belki herzaman yanınızda değildir ama telefonda sesiyle düşünceleriyle hep destek olur sana
ve birde abin ablaların vardır seni hiç görmemişlerdir ama öyle sıcaklardırki sımsıkı sarar sevgileri bedenini ve destek olurlar sana tüm kalpleriyle
kapkaranlık dünyan bir anda ışık kümeleri olurlar hayattını aydınlatmaya başlamışlardır. sevgi seli oluştururlar.
bu da bana bir gerçegi hatırlatıyor illa insanların birbirinin yanlarında olmaları gerekmez çok uzakta olsalar bile telefondan duydukları bir merhaba baglar hayata.belki bir dokunuş belkide başını dayadığın bir omuz olur hiç birşey konuşmadan susmaktır.
şimdi yanımda olan ve bana destek veren herkese çok teşekkür ediyorum.
özellikle ahmet'e,bulut abime,hümeyra ablama, ışın bey've yürekleriyle bana destek olan şiir kolik aileme teşekkürü bir borç biliyorum.sizleri seviyorum