Hayatın Kenarından

Bir otobüs vardı,köyümden kente umut taşıyan...Haftanın muhtelif günlerinde köy ile Bursa arasındaki tek can damarı,yegane ulaşım ve haberleşme aracıydı.Sanki köyün meydanındaki bir saat sabah 07:30 vurur gibi,uzaktan kornasını çalarak gelirdi ve o korna sesi ile başlardı evlerdeki güzel telaş.Şehre gidecekler en güzel yabanlıklarını giyer, erkekler traşını olur,kadınlar son kez aynada eşarplarını düzeltirlerdi.Kiminin hastası olur,kimi kızının bebek mevlidine gider,kimi resmi bir dairedeki işi için Bursa'nın yolunu tutardı.Hiç şüphesiz gidenlerde hoş bir heyecan,biz çoçuklarda ise akşam dönüşünde getirilecek simitlerin ve alınacak oyuncakların tatlı bir bekleyişi başlardı.Ellerde sepetler,içlerinde taze yumurtalar, pazar çantalarında,tarhana,salça ,bulgur gibi erzaklarla destek olunurdu şehirdeki evlatlara..Sonra bir kez daha çalardı otobüsün kornası ''hadi kalkıyoruz''...