İçim Kanıyor İşte!

Ben, giden mutluluklarımın sönmüş ateşinde ısıtıyorum mutluluk mağduru yanlarımı içimi kanatırcasına... Hiç insanın içi kanar mı? Benim kanıyor işte!
Dipsiz kuyulara atıyorum kendimi bir türlü vurmuyor bedenimin ağırlığı dibe.
Kendimi soruyorum kendime, ellerim buz kesmiş bedenime...
Kimliğimi soruyorum sonra da ayna da gözlerime cevapsız kalıyor sorularım... Cevap nerde?
Bazen unutuyorum kendimi, bazen de arayıp da bulunmayacak yerlere saklıyorum unutmak için beni... Sonra, bütün şehir uyurken yola çıkıyorum gecenin tenhalığında...
İlk kalbime çıkıyor yollarım, sen karşılıyorsun; KORKUYORUM: Korkum senden değil olmayan gerçeğinden.
Şimdi bir tokat yedim kalbime aklımın haberi yok henüz! Akılsızlık değil bu ,aklımı karıştırmaktan öte gitmeyecek gerçekler belki de...
Ve ben anladımki akla değil, akılsızlığa yeniliyor insan kalbinin ayakları ile çıkarsa yola!
Ben kalbimin ayakları ile yürüdüm yolumu, sen aklının o nedenden anlayamazsın benim aklımın akılsızlığını... Yüreğimi hiç!
Aklında hiç kal dediğin sevgilin olmadı. MESELA!
Sen benim kadar da cesaretli değilsin üstelik, hani aklın var ya! Onda dokuzu kaçmaktır unutma, erkeksin ya! Sen hesaplarını iyi yaparsın. Ben aşk'a soyunurken yanıma neler alacağımı hesaplamadım o yüzden kayıplardayım sana... İşte, bu sebepten iç kanamalarım...
Sevgi diyorlar adına; ve karasevda diyor bizden evvel yaşayan büyük aşıklar, bende öğrendim.

Gecelerin gebe olup güne ne doğuracağına inananlar kendini kandırır en fazla, belki bu yüzdendir olmayacak dua ya "AMİN" demeyişim; hurafe sözler girme kulağıma.
Ben, bir tek susarak yenilmesini bilirim, konuşarak değil. Yıkılmam konuşursam eğer.
Hiç utanmadım yaptıklarımdan yüzümü karartacak hiç bir ayıbım yok benim.
Kimsenin merhametini istemiyorum ben, seversen amnna sevmezsen zorla değil.
Yola yalnız devam edebilirim gelmeyene zorum yok; ben yalnız yaşadım asırlarca...
Geceleri uykumu kabusların böleceğini biliyordum. ÖRNEĞİN, karabasnlar çökecekti hayallerimin üstüne kanrevan kalsa da istemem kimseden merhamet.

Artık ne sana eğilirim ne de senin bir başkasınaeğilmeni, ne kadar susacaksan sus sen benim hala en değerlimsin...
Merak ediyorsan eğer ki, etmediğini biliyorum; giderken bıraktığın yalnızlık bir başıma yaşamayı öğretti bana, anlayacağın senden başkasını istemiyorum hala!
Bu yalnızlık ancak seninle son bulur sevgili!
Acılarımı içimde tutuyorsam hep kimseye göstermek iştemeyişimdendir, ANLA BENİ!
Böğle işte sevgili; bu sebepten ben yokluğunun varlığına sığınmakta var olmaya çalışırım.
İSANIN İÇİ KANAR MI HİÇ? BU SEBEPTEN KANIYOR İŞTE! ...