İnkisar

Allah mesut etsin dileklerime astım seni; kalp gülü solunca dikenleri kendine batarmış insanın. Yine hüznümü seyrediyorlar; beyaz perdede oynayan en has film gibi. Gözlerime dokunan hücreye tıkılıp nefessiz kalan mutsuzluklar gibi derin yok oluşlar biçiyorlar zamanımın senden ayrı çarelerine.

Olmadığın günler kadar mutluluklarım var benim; çoğalan sevinçlerim fırtına misali doldururken hayatımı, kalbimin uçurtmalarında şenliğin saçlarımı savurduğu mutluluk yansımam da sen olmayacaksın. Unutmaya başladığım günler kadar sevdiğim günler de oldu seni. Biterken çoğalmak lüksü en hanımefendi yanımın sana diz çöktürmek hayali olarak da kalsa, ben yine bir gün umut etmeye devam edeceğim.

Allah benden uzaklara gönderdi seni kabullenişlerime bilet kestim şimdi; inkisar duvarlarımda duvardan ziyade yıkılan da ben oldum.

İnkisar duvarlarımda duvardan ziyade yıkamadığın da egon oldu. Yapayalnız, ruhsuz, kendinsiz bile kalabilirdin aslında, kader sana bu kadar güzel bakıp seni hep başkalarına yakıştıran olmasaydı.

Mutluluklar dilerim merdivenlerinden yuvarladım kendimi, inkisar çığlıkları duyuldu ruhumun, kalbimiz bir yolda bütün sevmekte olabilirdi birbirimizi, susup kadere devrettim sesimi...